Category Archives: Αναδημοσιεύσεις

Αναδημοσιεύσεις για δράσεις που γίνονται στην πόλη μας, τη διεθνή επικαιρότητα και για ψυχαγωγία. Οι αναδημοσιεύσεις γίνονται από κινηματικά site.

Taxrir LIVE

Πλατεία Taxrir 1 – Πλατεία Taxrir 2 – Από το δρόμο

Περισσότερα άρθρα:
Αίγυπτος: Τίποτα δεν άλλαξε, όλα τώρα αρχίζουν…

Αιγυπτιακός Χειμώνας (Ντοκιμαντέρ)

Ο αναρχισμός στην Αίγυπτο μετά τους Αδελφούς Μουσουλμάνους

Για τους αναρχικούς της Αιγύπτου αλλά και για άλλους που θυμούνται την τελευταία περίοδο του στρατιωτικού νόμου μετά από την εκδίωξη του Mubarak, έχει προκύψει μια σύνθετη κατάσταση: Οι Ισλαμιστές τους οποίους θέλουν να εκτοπίσουν βρίσκονται σε οπισθοχώρηση, αλλά είναι στα χέρια ενός στρατού που θα μπορούσε το ίδιο εύκολα να βάλει στόχο άλλα βασικά κινήματα. Φαίνεται πως έφτασε η σωστή στιγμή να επαναλάβω την συνομιλία μου με τον Aazab.

Έχουν περάσει σχεδόν δύο εβδομάδες από την εξέγερση της 30 του Ιούνη. Ποια είναι η άποψη σου από τη θέση που βρίσκεσαι σήμερα;
Λοιπόν, όπως όλοι το περιμέναμε, το παλαιό καθεστώς έχει αρχίσει να τρέφει το κεφάλι του πάλι. Η Μουσουλμανική Αδελφότητα χάνει τη δημοτικότητά της καθημερινά. Καμία νέα κυβέρνηση δεν έχει συγκροτηθεί ωστόσο, έτσι δεν είναι σαφές σε αυτό το σημείο το τι είναι πιθανό να συμβεί. Μόλις συγκροτηθεί η νέα κυβέρνηση, τότε θα ξέρουμε προς τα πού θα στραφεί η επόμενη μάχη.

Τώρα φαίνεται ότι έχετε «κολλήσει» μεταξύ του στρατού και των Ikwhan [Αδελφοί].
Και του παλαιού καθεστώτος. Είμαστε στα βαθιά σκατά. Δεν υπάρχει σχεδόν τίποτα που μπορείς να κάνεις παρά να γελάς.

Φαίνεται ότι ο στρατός – ειδικά η ηγεσία του – θα ήταν πιο ευνοϊκός στο παλαιό καθεστώς. Οι στρατηγοί ελέγχουν περίπου 30% της οικονομίας, σωστά;
Ναι, σωστά. Ο στρατός βρίσκεται στο κέντρο των οικονομικών μας προβλημάτων. Και υπάρχει λιγότερη πιθανότητα να καταπιαστούμε με αυτό το πρόβλημα τώρα απ’ ότι υπήρξε πριν, πιθανώς, επειδή προς το παρόν οι άνθρωποι βλέπουνε το στρατό σαν κάποιον που έχει αποτρέψει τον εμφύλιο πόλεμο. Έτσι είναι δύσκολο να τους αγγίξει κανείς. Μπορούν να κάνουν σχεδόν τα πάντα και κανείς να μην τους ζητάει τον λόγο. Και εάν κάποιος διαμαρτυρηθεί θα θεωρηθεί προδότης.

Όταν μιλούσαμε τις προάλλες φαινόσουν να δίνεις αγώνα με τα συναισθήματά σου για τις ενέργειες του στρατού ενάντια στο Ikhwan. Ποια είναι τα συναισθήματά σου για αυτό τώρα;
Λοιπόν, ξέρεις κρατώ δύο συναισθήματα. Εάν επιτρέψουμε στο Ikhwan να είναι θύμα του στρατού σήμερα, αύριο θα είμαστε εμείς το θύμα. Από την άλλη πλευρά, αισθάνομαι ότι στο Ikhwan αξίζουν όλα αυτά που του συμβαίνουν. Έχουν παίξει το παιχνίδι του εμφύλιου πολέμου μέχρι τώρα. Έτσι είναι απίστευτα δύσκολο να ταχτοποιήσω τα συναισθήματά μου. Φοβάμαι ότι η έχθρα μου για το Ikhwan θα μπορούσε τελικά να κοστίσει στην ανθρωπιά μου. Όταν είδα τις φωτογραφίες των υποστηρικτών της Μουσουλμανικής Αδελφότητας που σκοτώθηκαν τις προάλλες σε ένα μουσουλμανικό τέμενος στη Raba Adwyia, δεν αισθάνθηκα τίποτα. Θυμήθηκα το πώς οι Ισλαμιστές είχαν βρει δικαιολογίες για το στρατό στο να μας σκοτώσουν στο Mohammed Mahmoud.

Την ίδια στιγμή φοβάμαι ότι δεν θα δούμε ποτέ δικαιοσύνη για τις ενέργειες του Ikhwan και ότι θα μετανιώσουμε την ώρα και την στιγμή που δεν τους εξοντώσαμε όλους. Τις προάλλες για να στηρίξουν τις διαμαρτυρίες ρίξανε παιδιά από ψηλά κτίρια στην Αλεξάνδρεια. Πριν βρεθώ εκεί πέρα, ήμουν στις συγκρούσεις που γινόντουσαν με τους Ισλαμιστές στη 6η Γέφυρα εδώ στο Κάιρο – μας ρίχνανε με πολυβόλα και εμείς το μόνο που είχαμε ήταν μολότοφ και πυροτεχνήματα. Πέντε άνθρωποι δολοφονήθηκαν. Υπάρχει και η βία που ασκείται ενάντια στους Χριστιανούς στην Άνω Αίγυπτο, και ούτε η προσωρινή κυβέρνηση ούτε η αντιπολίτευση – ή ακόμα και η διεθνής κοινότητα – δεν μιλά για αυτήν. Τα μέσα ενημέρωσης φαίνεται να ενδιαφέρονται μόνο για ό,τι συμβαίνει στις μεγάλες πόλεις. Οι Χριστιανοί πεθαίνουν και τα σπίτια τους καίγονται. Χρειάζεται να σταματήσει η δράση των Ισλαμιστών, είναι τόσο επικίνδυνοι στην Άνω Αίγυπτο.

Υπάρχουν άλλοι πιθανοί τρόποι να προστατευθούν οι Χριστιανοί, εκτός από τον στρατό;
Όχι, απλά εγκαταλείπουν τα σπίτια τους.

Είναι ενδιαφέρον να σε ακούω να λες ότι ανησυχείς στο να μην χάσεις περισσότερη ανθρωπιά με το να μισείς τους Αδελφούς Μουσλουμάνους – η ιδέα ότι η διέγερση για την εξάλειψή τους θα μπορούσε να σε κάνει κάποιον που δεν θα ήθελες να είσαι. Αισθάνεσαι ότι αυτή η διέγερση θα μπορούσε να μετατρέψει την αιγυπτιακή κοινωνία – ή οποιαδήποτε κοινωνία που βρίσκεται σε επαναστατική στιγμή – σε ένα μη υγιεινό θεμέλιο για οποιαδήποτε νέα κοινωνία;
Ναι, χωρίς καμία αμφιβολία. Έχουμε ήδη αρκετά κοινωνικά προβλήματα, δεν θα το αντέξουμε και αυτό.

Ποιο είναι το επόμενο βήμα, στο μυαλό σου;
Το βασικό πρόβλημα είναι το χάσμα μεταξύ της δικής μας γενεάς και των παλαιότερων γενεών. Η επανάσταση χρειάζεται να εκπροσωπηθεί από τους νέους. Δεν χρειαζόμαστε παλιά πρόσωπα πια. Όπως λέμε στην Αίγυπτο, είναι καμένο χαρτί, δεν έχουν καμία χρησιμότητα.

Πώς το φαντάζεσαι αυτό; Οργάνωση των φοιτητών; Δεν φαίνεσαι αρκετά αισιόδοξος για τις ενώσεις.
Είμαι πολύ αισιόδοξος για τα κινήματα των φοιτητών. Τον περασμένο χρόνο υπήρξε ένα τεράστιο κίνημα φοιτητών, ειδικά στα ιδιωτικά σχολεία. Η πρώτη απώλεια για τους Αδελφούς Μουσλουμάνος ήταν πραγματικά στα πανεπιστήμια. Εκεί δεν μπορούσαν να προκαλέσουν τα επαναστατικά κινήματα.

Ποιος ήταν ακριβώς ο σκοπός του αγώνα που δόθηκε εκεί ;
Ποικίλει βασικά. Σε γενικές γραμμές είχε να κάνει με τα δικαιώματα των φοιτητών και τον αγώνα ενάντια στην διεύθυνση των πανεπιστημίων, συχνά και με τους φοιτητές των Αδελφών Μουσουλμάνων που την υποστηρίζουν. Αυτό συνέβαινε σε όλα τα πανεπιστήμια, και τελικά οι κινητοποιήσεις των φοιτητών κέρδισαν εκείνους τους αγώνες – ακόμα και όταν κατέληξαν στη βία, όπως συνέβη με το γερμανικό πανεπιστήμιο στο Κάιρο.

Στο πανεπιστήμιο Ain Shams , το κίνημα τα έβαλε με κακοποιούς και τις δωροδοκίες των δυνάμεων ασφαλείας στην πανεπιστημιούπολη. Στο διεθνές πανεπιστήμιο Misr, ο αγώνας ήταν για την ασφάλεια του κύριου δρόμου, αφότου δυο φοιτητές είχαν χάσει τη ζωή τους. Στο Elshorouk, ήταν για την ιατρική φροντίδα, αφότου πέθανε ένας φοιτητής στην πανεπιστημιακή κλινική. Στο πανεπιστήμιο του El Nile, αφορούσε ένα κτήριο που η κυβέρνηση προσπάθησε να κατασχέσει – κάτι που συμβαίνει σε πολλά πανεπιστήμια βασικά.

Κάτι σαν φοιτητικό κέντρο;
Ελπίζω πως όχι. Θέλησαν να πάρουν ένα κτίριο με αίθουσες διδασκαλίας. Προσπαθούσαν βασικά να αρπάξουν εκπαιδευτικό χώρο.

Με ποιο τρόπο επηρεάζουν αυτές οι νίκες τα κινήματα; Είναι οι φοιτητές ακόμα ενεργοί;
Ναι, είναι. Και τώρα έχουν ξεκινήσει και δημιουργούν μια ένωση των φοιτητικών κινημάτων σε όλη την Αίγυπτο. Εργάζονται σκληρά, με πολλές συναντήσεις και δράσεις.

Ποια είναι τα σημαντικότερα ζητήματα σε αυτό το σημείο;
Η απελευθέρωση όλων των φοιτητών που συνελήφθησαν από την επανάσταση της 25ης Ιανουαρίου και μέχρι σήμερα, το δικαίωμα σε ανθρώπινες εστίες στα πανεπιστήμια, και το να πετάξουμε τους security έξω από την πολιτική ζωή του πανεπιστημίου.

Αφήνουν οι φοιτητές τα πανεπιστήμια να ριζοσπαστικοποιηθούν;
Εξαρτάται από τον φοιτητή. Είναι πιθανόν αδύνατο να πεις ότι συμβαίνει το ένα ή το άλλο.

Μεταξύ των αναρχικών, συγκεκριμένα, υπάρχουν πτυχές αυτής της επαναστατικής διαδικασίας με τις οποίες αισθάνεστε να συνδέεστε, πέρα από την ανατροπή του Mubarak;
Η πραγματική οργάνωση άρχισε μετά την πτώση του Mubarak. Αρχίσαμε να μαζευόμαστε, να μιλάμε σε ανθρώπους, να τυπώνουμε γραπτά για τις ιδέες μας, και να οργανώνουμε συναντήσεις σε κεντρικές καφετέριες και μπροστά σε όποιον ήταν εκεί. Ύστερα, στις συγκρούσεις που έγιναν στο δρόμο Mohammed Mahmoud βρήκαμε τους εαυτούς μας να πολεμάμε ο ένας δίπλα στον άλλον.

Φαντάζομαι πως ήταν μια αρκετά τραυματική εμπειρία. Βρίσκω τρομακτικό ακόμα και το να περπατάς δίπλα από τα συνθήματα στους τοίχους. Διαμόρφωσε αυτό το γεγονός τους αναρχικούς;
Φυσικά. Μετά την πτώση του Mubarak, το να εργάζεσαι στους δρόμους ήταν αρκετά δύσκολό. Στην Tahrir έγιναν φρικτά πράγματα, και κανένας δε μας πίστεψε. Οι άνθρωποι πίστεψαν στον στρατό και τους Ισλαμιστές. 1,5 χρόνο μετά την πτώση του Mubarak,θα μπορούσες να πεις κατά κάποιο τρόπο ότι πολεμούσαμε την ίδια μας την κοινότητα, και από την στιγμή που ο Morsi πήρε την θέση του αποκαρδιωθήκαμε τελείως.

Γι’αυτό όταν είχαμε βρεθεί μου είπες ότι θα τα παρατήσεις με την πολιτική ;
Ναι, ακριβώς. Θα σου φέρω ένα παράδειγμα. Αυτή την στιγμή το 90% των Αιγυπτίων δεν πιστεύουν ότι ο στρατός πυροβόλησε τους ανθρώπους με αληθινά πυρά στην Tahrir, κατά την διάρκεια συγκρούσεων έξω από την έδρα του πρωθυπουργού μετά τον δρόμο Mohammed Mahmoud. Πολλοί από μας ήμασταν εκεί και 4 φίλοι μας πέθαναν μπροστά μας, και οι ανθρώποι συμπεριφέρονται λες και τους λέμε ψέματα. Αυτές οι μαλακίες σε τσακίζουν.

Πηγή: https://tahriricn.wordpress.com/2013/07/12/egypt-anarchism-in-egypt-after-the-brotherhood/

80 σεξουαλικές κακοποιήσεις σε μια μέρα: η σκοτεινή πλευρά της πλατείας Ταχρίρ

Αιγύπτιες διαδηλώνουν στο Κάιρο απαιτώντας να ληφθούν άμεσα μέτρα εναντίον των επιθέσεων γυναικών με δράστες άντρες που εκμεταλλεύονται την πολυκοσμία των πολιτικών κινητοποιήσεων.

….

Το βράδυ της περασμένης Τετάρτης, όταν ο αρχηγός του του αιγυπτιακού στρατού ανακοίνωσε την ανατροπή του Μοχάμεντ Μόρσι, οι δρόμοι γύρω από την πλατεία Ταχρίρ έγιναν σκηνικό για ολονύχτιο καρναβάλι. Όμως δεν επιτρεπόταν σε όλους να πανηγυρίσουν. Μεταξύ του πλήθους που χόρευε, τραγουδούσε και των οδηγών που πατούσαν τις κόρνες των αυτοκινήτων, περισσότερες από 80 γυναίκες δέχτηκαν επιθέσεις σεξουαλικής κακοποίησης, παρενόχλησης ή έπεσαν ακόμη και θύματα βιασμού. Από την Κυριακή, στην πλατεία Ταχρίρ, από όταν πρωτοξεκίνησαν οι διαμαρτυρίες κατά του Μόρσι, έχουν σημειωθεί τουλάχιστον 169 περιστατικά σεξουαλικών επιθέσεων.
«Η Αίγυπτος είναι γεμάτη σεξουαλικές κακοποιήσεις και ο κόσμος έχει απευαισθητοποιηθεί στο θέμα αυτό. Ομως όσα συνέβησαν τις τελευταόες μέρες γύρω από την πλατεία Ταχρίρ ήταν ένα ακόμη βήμα προς την επιδείνωση της κατάστασης», λέει η Σοράγια Μπαχγκάτ, γνωστή δικηγόρος που υπερασπίζεται κακοποιημένες γυναίκες και συνιδρύτρια των «Σωματοφυλάκων της Ταχρίρ», μιας ομάδας που περιπολεί και προστατεύει γυναίκες από επιθέσεις.
Από την Κυριακή, οι εκστρατεύοντες λένε ότι τουλάχιστον μια γυναίκα έχει βιαστεί με κάποιο αιχμηρό αντικείμενο.
Τέτοιου είδους εγκλήματα έχουν γίνει ενδημικά στις διαδηλώσεις τις Ταχρίρ τουλάχιστον από την επανάσταση του 2011, όμως δεν ποτέ δεν έχουν σημειωθεί τόσο υψηλά νούμερα.
«Δεν υπάρχουν πολλές καταγγελίες επειδή πολλοί άνθρωποι εμφανίζονται απρόθυμοι να το δηλώσουν και επειδή κανείς δεν θέλει να χαλάσει την ιερότητα της Ταχρίρ», λέει η Μπαχγκάτ.
«Ξαφνικά, βρέθηκα στη μέση, περικυκλωμένη από εκατοντάδες άντρες σε ένα κύκλο, ο οποίος γινόταν ολοένα και μικρότερος γύρω μου. Με άγγιζαν και ψαχούλευαν παντού, ένα σωρό χέρια κάτω από τη μπλούζα μου και μέσα στο παντελόνι μου», είπε μια γυναίκα περιγράφοντας την φοβερή εμπειρία της.
«Το αποκαλούμε κύκλο της κολάσεως», είπε η Μπαχγκάτ, που και η ίδια γλίτωσε παραλίγο μια επίθεση αυτή την εβδομάδα.
Από τον περασμένο Νοέμβριο δύο ομάδες εθελοντών – η «Επιχείρηση Ενάντια στην Σεξουαλική Κακοποίηση» (OpAntish) και οι «Σωματοφύλακες της Ταχρίρ» – έχουν ομάδες των περίπου 15 διασωστών -, οι οποίοι περιπολούν την πλατεία. Οι δύο οργανώσεις έχουν ελαφρώς διαφορετικές τακτικές και αμφίεση, όμως οι μέθοδοι τους είναι σε γενικές γραμμές οι ίδιες. Χτυπούν τους θύτες με γκλόμπ και χρησιμοποιούν μικρά φλογοβόλα όπλα. Απομακρύνουν τις γυναίκες, τις κρύβουν σε κοντινά κρησφύγετα και αν χρειαστεί τις μεταφέρουν σε νοσοκομείο. Ο όχλος των βιαστών έχει προσπαθήσει να σπάσει τις πόρτες των κρησφύγετων ενώ διασώστες έχουν δεχτεί και οι ίδιοι επίθεση.
Συχνά, τυχαίοι περαστικοί λαμβάνουν μέρος στις επιθέσεις. Όμως όλοι οι ακτιβιστές είναι σίγουροι ότι οι επιθέσεις ξεκινούν συνήθως από ομάδες ανδρών που πηγαίνουν μαζί στην πλατεία σε πολυσύχναστες ημέρες διαμαρτυρίας, έχοντας συγκεκριμένη πρόθεση να κακοποιήσουν γυναίκες. «Υπάρχει παντελής απουσία δυνάμεων ασφαλείας στην Ταχρίρ» εξηγεί η Μπαχγκάτ.
Παρότι στο παρελθόν αρκετοί διαδηλωτές αντιδρούσαν, οι σεξουαλικές παρενοχλήσεις παραμένουν ένα θλιβερά «αποδεκτό» κομμάτι της αιγυπτιακής ζωής. Σύμφωνα με μια έρευνα του ΟΗΕ που δημοσιοποιήθηκε τον περασμένο Απρίλιο, το 99.3% των γυναικών της Αιγύπτου έχουν αναφέρει ότι τουλάχιστον μία φορά υπέστησαν κάποιου είδους σεξουαλική παρενόχληση, με το 91% να δηλώνει ότι δεν αισθάνονται ασφαλείς στο δρόμο.
«Περιπτώσεις που καταγγέλθηκαν στην αστυνομία χειρίζονται με αηδιαστικό τρόπο», λέει η Μαριάμ Κίρολος, μια εκ των οργανωτών του OpAntish,και ακτιβίστρια για τα δικαιώματα των γυναικών. «Δεν τις αντιμετωπίζουν σοβαρά. Και δυστυχώς συχνά οι γυναίκες αστυνομικοί που συμπληρώνουν την αναφορά είναι και οι ίδιες θύματα παρενόχλησης».
Περαστικοί, ακόμη και αυτόπτες μάρτυρες, προσπαθούν να δικαιολογήσουν τη συμπεριφορά του δράστη:
«Ο κόσμος λέει «Α, μα ήταν φτωχός, δεν ήξερε τι έκανε. Πρωταρχικά το φταίξιμο βαραίνει τη γυναίκα. Ο κόσμος πάντοτε ρωτάει: «Τί φορούσε;» λέει η Κίρολος. .
Όταν η Λιλά ελ Γκερετλί, μια τριαντάχρονη δασκάλα, έπεσε θύμα σεξουαλικής κακοποίησης σε μια γέφυρα του Καιρού τον περασμένο Απρίλιο, οι περαστικοί τη συμβούλεψαν να μην προβεί σε καταγγελίες.
«Εάν είσαι αξιοπρεπές κορίτσι, ο κόσμος περιμένει να το αφήσεις να ξεχαστεί» λέει η ίδια. Όμως επέλεξε να πάει τον δράστη στο δικαστήριο. Και τον προηγούμενο μήνα έγινε η μια εκ των – μόλις – έξι γυναικών που έχουν επιτύχει την καταδίκη κάποιου άνδρα για σεξουαλική παρενόχληση στην Αίγυπτο. Ο δράστης καταδικάστηκε ερήμην και εξαφανίστηκε. Η αστυνομία δεν έκανε σοβαρές προσπάθειες να τον εντοπίσει.
«Το πρόβλημα είναι ότι το κράτος επιδοκιμάζει αυτά τα εγκλήματα. Για να σταματήσει αυτό το φαινόμενο χρειάζονται νέοι νόμοι. Αλλά και κάτι περισσότερο: να αλλάξει η αιγυπτιακή κοινωνία» λέει η Κίρολος.
Πηγή: http://www.tovima.gr/world/article/?aid=521022

Συνέντευξη με έναν αναρχικό στην πλατεία Ταχριρ
Αναδημοσίευση από linksunten.indymedia.org (η έμφαση με πλάγια σε ορισμένα σημεία δική μας)

“Συνάντησα το Μοχάμεντ Χασάν Ααζάμπ νωρίτερα φέτος, πίνοντας τσάι σε ένα τραπέζι με αναρχικούς, στο κέντρο του Καΐρου. Η γιορτή για την επέτειο της επανάστασης είχε μόλις τελειώσει με μαζικές διαδηλώσεις και την εμφάνιση ενός μπλακ μπλοκ δυτικού τύπου, το οποίο φαινόταν να μην έχει και πολύ σχέση με τους αναρχικούς της πόλης. Εκείνο το διάστημα, ένα μεγάλο μέρος της ενεργής λαϊκής οργάνωσης επικεντρώθηκε στον αγώνα εναντίον της σεξουαλικής βίας -συγκεκριμένα, εναντίον των σεξουαλικών επιθέσεων του όχλου που είχαν γίνει συνώνυμες με οποιαδήποτε μεγάλη συγκέντρωση στην

πλατεία Ταχριρ. Οι τραυματικές επιπτώσεις αυτού του τύπου βίας εναντίον των διαδηλωτών ήταν εμφανείς στη συζήτησή μας. Πράγματι, ο Ααζάμπ μου είπε πως είχε τελειώσει με τις διαδηλώσεις και την πολιτική και είχε ο ίδιος αφεθεί στη δυσλειτουργία της καθημερινής ζωής στην Αίγυπτο.

Και μετά έφτασε η 30ή Ιουνίου. Πλήθη κόσμου, που σύμφωνα με πληροφορίες άγγιξαν τα 33 εκατομμύρια, κατέβηκαν στους δρόμους καλώντας τη Μουσουλμανική Αδελφότητα να παραιτηθεί από την εξουσία, μόλις έναν χρόνο αφού ο Μοχάμεντ Μόρσι ανέλαβε τα καθήκοντά του. Τις ώρες πριν το ξημέρωμα της 1ης Ιουλίου, καθώς η μπαταρία του τηλεφώνου του Ααζάμπ εξασθενούσε, επανασυνδέθηκα μαζί του για να κουβεντιάσουμε λίγο σχετικά με την επιστροφή του στην αντίσταση.

Η συνέντευξη:

– Ποιος είναι ο παλμός στο Κάιρο αυτή τη στιγμή; Λαμβάνουμε αναφορές για τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις στην ανθρώπινη ιστορία.
Σήμερα όλοι μας δουλέψαμε πολύ σκληρά για να πραγματοποιηθούν οι διαδηλώσεις χωρίς βία. Όλοι φοβούνται πως μπορεί να ξεσπάσει εμφύλιος. Οι διαδηλωτές έδωσαν στο Μόρσι 48 ώρες διορία για να παραιτηθεί. Αν περάσει αυτή η προθεσμία, θα πραγματοποιηθεί γενική απεργία. Τις τελευταίες πέντε ώρες σκοτώθηκαν 10 άνθρωποι – τέσσερις στο Ασιούτ και έξι μπροστά στα κεντρικά γραφεία της Μουσουλμανικής Αδελφότητας. Όλοι οι παλιοί επαναστάτες ετοιμάζονται για συγκρούσεις στους δρόμους.

– Ακούω πως τα κεντρικά γραφεία της Μουσουλμανικής Αδελφότητας πυρπολήθηκαν. Είναι αλήθεια αυτό;
Ναι. Και είναι ακόμη περικυκλωμένα από διαδηλωτές αυτή τη στιγμή.

– Ποιος κάλεσε σε γενική απεργία; Υπάρχουν συγκεκριμένα σωματεία που συμμετέχουν;
Όχι. Τα σωματεία είναι τελείως αναποτελεσματικά.

– Πώς οργανώθηκε η απεργία λοιπόν;
Οι Ταμαρόντ(το Επαναστατικό Κίνημα) κάλεσε σε γενική απεργία. Στην πραγματικότητα, δεν είχε οργανωθεί προκαταβολικά, ήταν μια αυθόρμητη εξέλιξη. Θα έχει σημαντικό αντίκτυπο αν ο κόσμος πιστέψει σ’αυτήν και τη στηρίξει.

– Πιστεύεις ότι ο κόσμος θα ακολουθήσει;
Το Πορτ Σάιντ θα ξεκινήσει τη γενική απεργία αύριο. Πέρα απ’αυτό, δεν έχω ιδέα σε τι βαθμό θα ακολουθήσει ο κόσμος. Αλλά είναι ξεκάθαρο ότι οι άνθρωποι είναι απόλυτα αποφασισμένοι να διώξουν το Μόρσι.

– Όταν συναντηθήκαμε τον περασμένο Φεβρουάριο φαινόσουν αρκετά κουρασμένος, σαν να είχες χάσει την πίστη σου στην αντίσταση.
Ακόμα νιώθω κάπως έτσι για να είμαι ειλικρινής. Αλλά όταν οι άνθρωποι γεμίζουν τις πλατείες με τόσο μεγάλη συμμετοχή, αυτό το συναίσθημα διαλύεται. Είμαι εξαιρετικά ευτυχής.

– Πώς οργανώνονται οι αναρχικοί αυτές τις ιδιαίτερες στιγμές; Έχω την αίσθηση ότι κάποιοι από σας συμμετέχετε στους Ταμαρόντ, αλλά έχετε κάποιο συγκεκριμένο ρόλο;
Όχι, οι αναρχικοί δε συνυπέγραψαν τη δήλωση των Ταμαρόντ. Οι Ταμαρόντ δεν είναι καθόλου επαναστατικοί. Απλώς ήταν προφανές ότι το κίνημα συνδέθηκε με εκατομύρια Αιγύπτιους, έτσι πήραμε το μέρος των διαδηλωτών. Χθες οι διαδηλωτές ήταν κατά της ιδέας ενός Ισλαμιστή δικτάτορα, αλλά την ίδια στιγμή, οι περισσότεροι απ’αυτούς είναι εντάξει με έναν αστικό ή στρατιωτικό δικτάτορα. Να πάει να γαμηθεί κάθε δικτάτορας. Δε θα ξεχάσουμε ποτέ. Δε θα συγχωρήσουμε ποτέ.

– Και έχετε μια σκηνή αναρχικών στην Ταχρίρ τώρα;
Ναι. Για την ακρίβεια έχουμε τέσσερις σκηνές.

– Κάνετε κάτι συγκεκριμένο σ’αυτούς τους χώρους;
Αυτή τη στιγμή προσπαθούμε να διασφαλίσουμε την καθιστική διαμαρτυρία έτσι ώστε να μην καταληφθεί από τους υποστηρικτές του παλιού καθεστώτος.

– Όπως το να τους σταματήσετε σώμα με σώμα; Υπάρχουν felool (οι νοσταλγοί του προηγούμενου καθεστώτος) στην πλατεία;
Πολλοί.

– Επιτίθενται στους διαδηλωτές ή απλώς προσπαθούν να διεισδύσουν στο κίνημα;
Προσπαθούν να πείσουν τον κόσμο να επιτρέψει στο SCAF (το στρατιωτικό συμβούλιο της Αιγύπτου) να ξαναπάρει την εξουσία.

– Αυτή τη στιγμή εξεγείρονται στην Τουρκία, Βραζιλία, Βουλγαρία και Χιλή. Υπήρξε επίσης μια σύντομη ένδειξη πως η εξέγερση εξαπλώνεται και στην Ινδονησία και Παραγουάη και φυσικά υπάρχει ο διαρκής αγώνας στο Μπαχρέιν. Η Αίγυπτος υπήρξε μια τεράστια πηγή έμπνευσης για πολλά από αυτά τα κινήματα. Όταν ανατρέψατε το Μουμπάρακ, τα γεγονότα στην Τυνησία είχαν ήδη συμβεί, αλλά τίποτα περισσότερο. Έχετε μια διαφορετική αίσθηση αυτή τη φορά; Αισθάνεστε ότι είστε μέρος από κάτι που συμβαίνει παγκόσμια;
Είναι σίγουρα διαφορετικό. Τώρα ο φόβος πηγάζει από την πιθανότητα ενός εμφυλίου πολέμου. Ο Μουμπάρακ ήταν σκατά, αλλά δεν έπαιξε ποτέ την κάρτα του εμφυλίου πολέμου. Ο Μόρσι είναι τόσο ηλίθιος που δε φαίνεται να αντιλαμβάνεται καν ότι πολύ πιθαόν θα καταλήξουμε να σκοτώνουμε ο ένας τον άλλο στους δρόμους. Συμβαίνουν τώρα πράγματα που δε συνέβησαν ποτέ στο παρελθόν, όπως το να επιτίθενται σε άντρες με γενειάδες και να τους προσβάλουν.

– Αισθάνομαι πως αυτή η γενιά της νεολαίας ανά τον κόσμο είναι δυναμικά επαναστατική και τώρα έχουμε και την ικανότητα να μοιραζόμαστε εργαλεία και να μεταδίδουμε ιδέες. Εσύ σε τι ελπίζεις αυτή τη στιγμή;
Ελπίζω ότι όλοι οι άνθρωποι έμαθαν κάτι απ’αυτά που έκανε η (Μουσουλμανική) Αδελφότητα και ελπίζω ότι ήρθε η αρχή του τέλους για την εισροή του Ισλάμ στην πολιτική σκηνή, ή και για οποιοδήποτε είδος πίστης σε πολιτικά κόμματα που έχουν ως μοχλό τη θρησκεία.

– Ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να στηρίξουν όλους εσάς οι άνθρωποι εδώ;
Διαδίδωντας πως ο Ομπάμα και η κυβέρνηση των Η.Π.Α. στηρίζουν ενεργά το σχηματισμό θρησκευτικών κρατών στη Μέση Ανατολή. Η πρέσβης των Η.Π.Α. είπε ότι οι Αιγύπτιοι θα έπρεπε να μάθουν την έννοια της δημοκρατίας! Ποια στο διάολο είναι αυτή για να το πει αυτό;

πηγή: communisation

πηγή: https://athens.indymedia.org

Οι Επαναστάτες Σοσιαλιστές της Αιγύπτου κάνουν έκκληση για γενική απεργία μέχρι την πτώση του καθεστώτος.

Μια μέρα μαζικών διαδηλώσεων στην Αίγυπτο θα μπορούσε να είναι το τρίτο κύμα της επανάστασης που έχει ήδη ανατρέψει έναν δικτάτορα και μια στρατιωτική χούντα και τώρα αναλαμβάνει την κυβέρνηση της Μουσουλμανικής Αδελφότητας , υποστηρίζει η οργάνωση των Επαναστατών Σοσιαλιστών.

Σήμερα, την Κυριακή 30 Ιουνίου, έρχεται το τρίτο εκκωφαντικό κύμα της μεγάλης Επανάστασης του Ιανουαρίου. Τότε εκατομμύρια Αιγύπτιοι βγήκαν στους δρόμους απαιτώντας ψωμί, ελευθερία, κοινωνική δικαιοσύνη και ανθρώπινη αξιοπρέπεια, προκειμένου να ανατρέψουν το καθεστώς τυραννίας και εκμετάλλευσης.
Χιλιάδες μάρτυρες και τραυματίες έδωσαν το αίμα τους για την νίκη της επανάστασης που “αποκεφάλισε” το καθεστώτος και τους στενούς του φίλους.
Μετά από ένα χρόνο στην εξουσία, η Μουσουλμανική Αδελφότητα, βλέπουμε ότι έχει επιλέξει να προχωρήσει στην ίδια κατεύθυνση: εναντίον του λαού και μαζί με τα αφεντικά.
Έχουν βάλει στην θέση του Ahmed Ezz, επιχειρηματία του παλαιού καθεστώτος, τον δισεκατομμυριούχο της Μουσουλμάνικης Αδελφότητας Khairat al-Shater και επιδιώκουν τη συμφιλίωση με εκείνους που έχουν λεηλατήσει την Αίγυπτο για 30 χρόνια.
Τους έχουμε δει να ζητιανεύουν στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και στις χώρες του κόσμου. Ακούσαμε τα ψέματα του εκλογικού τους προγράμματος με την ονομασία «Σχέδιο Αναγέννησης». Τους είδαμε τελικά να πέφτουν στα χέρια των ΗΠΑ και στον «φίλο μας» τον Ισραηλινό πρόεδρο Σιμόν Πέρες.
Δεκάδες των μαρτύρων και των τραυματιών έχουν πέσει στα χέρια της Αδελφότητας. Αυτό είναι ένα αποτυχημένο καθεστώς, που καθοδηγείται από έναν πρόεδρο ο οποίος δεν τήρησε ούτε καν τις υποσχέσεις που έδωσε στους σαλαφιστές συμμάχους του.
Ο λαός έχει διατάξει την πτώση αυτού του αποτυχημένου καθεστώτος. Έχει αποσύρει την εμπιστοσύνη του από το καθεστώς επειδή πρόδωσε τους στόχους της επανάστασης, εργαζόμενος προς όφελος της Αδελφότητας της ίδιας.

Αλλά από τον Ιανουάριο έχουμε να αντλήσουμε πολλά διδάγματα.

Το μεγαλύτερο λάθος που κάναμε ήταν να αφήσουμε τους δρόμους για τίποτα περισσότερο από υποσχέσεις από το Ανώτατο Συμβούλιο των Ενόπλων Δυνάμεων που έκανε μια συμφωνία, υπό την αμερικανική αιγίδα, να παραδώσει τη χώρα στην Αδελφότητα σε αντάλλαγμα μια ασφαλή έξοδο για τους ηγέτες του, ώστε να μην λογοδοτήσουν.

Σήμερα δεν θα αφήσουμε τους δρόμους μέχρι να επιτύχουμε τα αιτήματά μας:

Την ανατροπή του αποτυχημένου καθεστώτος της Μουσουλμανικής Αδελφότητας και την απόσυρση της εμπιστοσύνης του Προέδρου της Mohamed Mursi.

Τον σχηματισμό μιας επαναστατικής κυβέρνησης για τη διαχείριση της μεταβατικής περιόδου, με προτεραιότητα την κοινωνική δικαιοσύνη και την ασφάλεια.

Ο επικεφαλής της επαναστατικής κυβέρνησης θα πρέπει να αποκλειστεί από την υποψηφιότητα στις πρόωρες προεδρικές εκλογές.

Μετά την μεγάλη επανάσταση, στην Αίγυπτο αξίζει η επαναστατική δημοκρατία, προκειμένου να επιτευχθεί η ελευθερία, η κοινωνική δικαιοσύνη και η εθνική αξιοπρέπεια. Οι Αιγύπτιοι δεν μπορεί να παραμείνουν για πάντα παγιδευμένοι μεταξύ δύο αποτυχημένων εναλλακτικών λύσεων, αυτής της Αδελφότητας ή του στρατού, του Μουμπάρακ ή του στρατάρχη Tantawi.
Οι Επαναστάτες Σοσιαλιστές θα βγουν έξω στους δρόμους μαζί τις μάζες και τους επαναστάτες στο τρίτο κύμα της επανάστασης, μετά τα δύο πρώτα κύματα που ανέτρεψαν τον Μουμπάρακ και το Στρατιωτικό Συμβούλιο, προκειμένου να απαλλαγούμε από αυτή την τρίτη έκδοση του καθεστώτος της τυραννίας και εκμετάλλευσης.

Καλούμε όλους τους επαναστάτες στην Αίγυπτο να ενωθούν πίσω από τους στόχους της Επανάστασης του Ιανουαρίου.

Καλούμε όλους τους Αιγύπτιους που εργάζονται για ένα μισθό να συστρατευθούν σε μια γενική απεργία, προκειμένου να κερδηθεί η μάχη κατά του καθεστώτος της τυραννίας και εκμετάλλευσης, έτσι όπως κέρδισαν οι απεργίες του αγώνα ενάντια στον Μουμπάρακ στις 9 και 10 Φεβρουαρίου του 2011.

Δόξα στους μάρτυρες – Νίκη της Επανάστασης – Ντροπή στους δολοφόνους
Όλη η εξουσία και ο πλούτος στο λαό!
Επαναστάτες Σοσιαλιστές

Πηγή: http://socialistworker.co.uk

Μπορούμε να μυρίσουμε τα δακρυγόνα απ’ το Ρίο και την Ταξίμ ως την Ταχρίρ – Σύντροφοι απ’ το Κάιρο

Ανοιχτή επιστολή απ’ τη συλλογικότητα Αιγύπτιων ακτιβιστών Comrades from Cairo

Προς όλους εσάς στο πλευρό των οποίων πολεμάμε,
Η 30η Ιούνη σηματοδοτεί ένα νέο στάδιο της εξέγερσης για μας, που οικοδομείται πάνω σ’ αυτό που ξεκινήσαμε στις 25 και 28 Γενάρη του 2011. Αυτή τη φορά εξεγειρόμαστε εναντίον της κυριαρχίας της Μουσουλμανικής Αδελφότητας που δε σημαίνει παρά ακόμη περισσότερη οικονομική εκμετάλλευση, αστυνομική βία, βασανιστήρια και δολοφονίες.
Αναφορές στην έλευση της “δημοκρατίας” είναι εκτός τόπου και χρόνου όταν δεν υπάρχει καν η πιθανότητα να ζήσει κανείς μια αξιοπρεπή και ευχάριστη ζωή. Ισχυρισμοί περί νομιμότητας της εκλογικής διαδικασίας είναι εκτός πραγματικότητας όταν στην Αίγυπτο ο αγώνας μας συνεχίζεται καθώς έχουμε απέναντί μας τη συνέχεια ενός καταπιεστικού καθεστώτος που μόνο το πρόσωπό του άλλαξε ενώ διατηρεί την ίδια καταπιεστική λογική λιτότητας και αστυνομικής βαρβαρότητας. Οι αρχές διατηρούν την ίδια αυθαιρεσία απέναντι στον λαό, και οι θέσεις ισχύος μεταφράζονται σε ευκαιρίες για αύξηση της εξουσίας και του πλούτου.
Η 30η Ιούνη ανανεώνει την κραυγή της Επανάστασης: “Ο λαός θέλει την πτώση του συστήματος”. Ζητάμε ένα μέλλον που να μην κυριαρχείται ούτε απ’ την εξουσιαστική μικρότητα και τον μαφιόζικο καπιταλισμό της Μουσουλμανικής Αδελφότητας ούτε από τον στρατιωτικό μηχανισμό που κρατά σε ομηρία την πολιτική και οικονομική ζωή, ούτε από μια επιστροφή στις παλιές δομές της εποχής του Μουμπάρακ. Αν και δε συμφωνούν όλοι οι διαδηλωτές που θα κατέβουν στον δρόμο στις 30 Ιούνη με τη λογική αυτή, αυτή πρέπει να είναι η δική μας, αυτή πρέπει να είναι η στάση μας γιατί δεν είμαστε πρόθυμοι να αποδεχθούμε κανένα πισωγύρισμα στις αιματηρές περιόδους του παρελθόντος.
Αν και τα δίκτυά μας είναι ακόμη αδύναμα, αντλούμε ελπίδα κι έμπνευση από τους πρόσφατους ξεσηκωμούς, ιδιαίτερα στην Τουρκία και τη Βραζιλία. Ο καθένας τους έχει γεννηθεί μέσα σε διαφορετικές πολιτικές και οικονομικές πραγματικότητες, αλλά όλοι μας οριζόμαστε από παρόμοιους κύκλους, η απληστία των οποίων διαιωνίζει μια απουσία κάθε θετικής προοπτικής για τον λαό. Εμπνεόμαστε απ’ την οριζόντια οργάνωση του Κινήματος για Ελεύθερες Μεταφορές που ιδρύθηκε στην Bahía της Βραζιλίας το 2003 και από τις λαϊκές συνελεύσεις που εξαπλώνονται παντού στην Τουρκία.
Όσον αφορά την Αίγυπτο, η Μουσουλμανική Αδελφότητα το μόνο που κάνει είναι να προσθέτει μια θρησκευτική χροιά στη διαδικασία, καθώς η ίδια λογική του τοπικού νεοφιλελευθερισμού γονατίζει τον λαό. Στην Τουρκία, η στρατηγική μιας επιθετικής ανάπτυξης του ιδιωτικού τομέα, μεταφράζεται με ανάλογο τρόπο στην απολυταρχική κυριαρχία, στην ίδια λογική της αστυνομικής βαναυσότητας ως κατ’ εξοχήν όπλο για την καταστολή της αντίθεσης και κάθε απόπειρας δημιουργίας μιας εναλλακτικής. Στη Βραζιλία, μια κυβέρνηση βασισμένη στην επαναστατική κληρονομιά του παρελθόντος, απέδειξε ότι το παρελθόν αυτό δεν είναι παρά ένα προσωπείο που φοράει έχοντας από πίσω την ίδια καπιταλιστική τάξη με την οποία συμμαχεί στην εκμετάλλευση των ανθρώπων και της φύσης.
Αυτοί οι πρόσφατοι αγώνες μοιράζονται επίσης την πάλη παλιότερων αγώνων όπως αυτών των Κούρδων και των Ιθαγενών της Λατινικής Αμερικής. Εδώ και δεκαετίες,η τουρκική και η βραζιλιάνικη κυβέρνηση προσπάθησαν ανεπιτυχώς να σβήσουν απ’ τον χάρτη τον αγώνα για ζωή αυτών των κινημάτων. Η αντίστασή τους στην κρατική καταστολή ήταν ένας προπομπός αυτού του νέου κύματος διαδηλώσεων που εξαπλώθηκαν γρήγορα στην Τουρκία και τη Βραζιλία. Θεωρούμε επείγουσα την ανάγκη να αναγνωρίσουμε το βάθος όλων των αγώνων μας και να διερευνήσουμε μορφές της εξέγερσης που να διαδίδονται σε νέους χώρους, γειτονιές και κοινότητες.
Οι αγώνες μας μοιράζονται τη δυνατότητα αντίθεσης στην παγκόσμια κυριαρχία των εθνών-κρατών. Στις κρίσεις όπως και στην ευμάρεια, το κράτος – στην Αίγυπτο υπό την κυριαρχία του Μουμπάρακ, της στρατιωτικής χούντας ή της Μουσουλμανικής Αδελφότητας – εξακολουθεί να φτωχαίνει και να αποκλείει τον λαό προκειμένου να διατηρήσει και να επεκτείνει τον πλούτο και τα προνόμια αυτών που έχουν την εξουσία.
Κανείς από μας δεν είναι μόνος του στην μάχη. Αντιμετωπίζουμε κοινούς εχθρούς, από το Μπαχρέιν, τη Βραζιλία και τη Βοσνία, ως τη Χιλή, την Παλαιστίνη, τη Συρία, την Τουρκία, το Κουρδιστάν, την Τυνησία, το Σουδάν, τη Δυτική Σαχάρα και την Αίγυπτο. Και η λίστα συνεχίζεται. Παντού μας αποκαλούν αλήτες, βάνδαλους, πλιατσικολόγους και τρομοκράτες. Πολεμάμε για κάτι παραπάνω από το τέλος της οικονομικής εκμετάλλευσης, της ωμής αστυνομικής βίας και της άδικης δικαιοσύνης του συστήματος. Δεν πολεμάμε για κάποια δικαιώματα ή μεταρρυθμίσεις.
Είμαστε αντίθετοι στο έθνος-κράτος ως συγκεντρωτικό εργαλείο καταπίεσης, που επιτρέπει σε μια τοπική ελίτ να μας πίνει το αίμα και σε παγκόσμιες δυνάμεις να διατηρούν την κυριαρχία τους πάνω στην καθημερινή ζωή μας. Και οι δυό τους συνεργάζονται άψογα χρησιμοποιώντας το κάθε τί από σφαίρες στο ψαχνό μέχρι δελτία ειδήσεων. Δεν λέμε ότι πρέπει να ενοποιήσουμε ή να εξισώσουμε τις διάφορες μάχες που δίνουμε, άλλα ότι είναι η ίδια δομή εξουσίας και ισχύος που πρέπει να αντιπαλέψουμε, να διαλύσουμε και να ανατρέψουμε. Μαζί, ο αγώνας μας είναι πιο δυνατός.

Θέλουμε την πτώση του συστήματος.
Σύντροφοι απ’ το Κάιρο.

Πηγή: http://www.jadaliyya.com
Μετάφραση Rioters

H τρίτη Αιγυπτιακή επανάσταση σε 2 χρόνια. Εκατομμύρια στους δρόμους κατά του Μορσί!

Aυτοί που φοβήθηκαν καλοπροαίρετα ή κακοπροαίρετα ότι η Αιγυπτιακή Επανάσταση της 25 Γενάρη 2011 θα έπεφτε στα χέρια σκοταδιστών θρησκόληπτων όπως είχε γίνει στο Ιράν ας δουν επιτέλος την πραγματικότητα! Η Επανάσταση πλέον σαρώνει τους νεοφιλελεύθερους θρησκευτικούς με απίστευτη ορμή! Η Επανάσταση είναι πια στην τρίτη και πιο ενδιαφέρουσα φάση της!
Για όσους παρακολουθούν σοβαρά τα γεγονότα στην Αίγυπτο τα τελευταία χρόνια αντιλαμβάνονται ότι η Αιγυπτιακή επανάσταση που ξεκίνησε πριν δυόμιση χρόνια στην Ταχρίρ κατά του Μουμπάρακ συνεχίζεται κλιμακούμενη φτάνοντας σε νέες κορυφές και σε νέα ορόσημα.

Η πρώτη φάση της επανάστασης ξέσπασε στις 25 Γενάρη του 2011 και γκρέμισε με την μαζικότητα και την αποφασιστικότητα της έναν φαινομενικά ακλόνητο δικτάτορα τον Μουμπάρακ που κράταγε αυταρχικά και σταθερά την εξουσία για περίπου 30 χρόνια. Ήταν το πρώτο επαναστατικό ξέσπασμα που μπόρεσε να συντρίψει μια αδίστακτη αστυνομία εκατομμυρίων ανδρείκελων και να φέρει τον λαό στο προσκήνιο. Για μια εκτενή αναφορά της πρώτης φάσης της Αιγυπτιακής Επανάστασης εδώ: http://sxoliastesxwrissynora.wordpress.com

Η δεύτερη φάση της επανάστασης ξετυλίχτηκε στο 2012 και εκεί ο στόχος ήταν ο ίδιος ο στρατός της Αιγύπτου που στο πρώτο ξέσπασμα της επανάστασης κράτησε μια σχετικά ουδέτερη στάση σφραγίζοντας την ίδια την μοίρα του αστυνομικού καθεστώτος του Μουμπάρακ. Ήταν μια φάση της επανάστασης που είχε να αντιμετωπίσει την στρατιωτική βία, τις αυθαίρετες συλλήψεις και ένα νέο κύμα βασανιστηρίων…

Η τρίτη και πιο ενδιαφέρουσα φάση της επανάστασης ξετυλίγεται αυτές τις στιγμές! Αυτή την φορά στόχος είναι το ίδιο το κόμμα των αδερφών μουσουλμάνων και ο θρησκευτικός σκοταδισμός του. Σκοταδισμός που απειλούσε να πάει την κοινωνία της Αιγύπτου όσον αφορά θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα και την ίδια την θέση της γυναίκας σε μια φρικτή οπισθοδρόμιση ΕΝΩ παράλληλα συνεργάζεται με θεσμούς σαν τον ΔΝΤ για την οικονομική υποδούλωση των από κάτω.

Ένα γενναίο κίνημα που έχει αποδείξει ότι έχει ανεξάντλητες δυνάμεις για να κινητοποιεί και να συνεγείρει τον κόσμο είχε μαζέψει δεκάδες εκατομμύρια υπογράφες (συγκεκριμένα 22 εκατομμύρια!) για την προετοιμασία της πιο κρίσιμης αναμέτρησης με της δυνάμεις της συντήρησης και της οικονομικής υποδούλωσης. Κι έφτασε η μέρα που δρέπει τους καρπούς του!
Η 30 Ιούνη 2013 χαρακτηρίζεται πλέον ως η μέρα με τις πιο μαζικές αντικαθεστωτικές διαδηλώσεις όλων των εποχών στην Αίγυπτο ξεπερνώντας και τους απίστευτους αριθμούς των διαδηλωτών του 2011! http://rt.com/news/egypt-milllions-protest-morsi-458/

Εκατομμύρια κόσμου μαζεύτηκε στην θρυλική Ταχρίρ του Καϊρου, στην Αλεξάνδρεια και σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Αιγύπτου! Οι αντιδιαδηλώσεις του Μορσί του προέδρου της Αιγύπτου και επικεφαλής των αδερφών μουσουλμάνων φάνταζαν μικροσκοπικές μπροστά σε αυτό το τσουνάμι των εξεγερμένων διαδηλωτών! Όλες οι προσπάθειες του πανικόβλητου καθεστώτος να εξευμενίσουν, να φοβίσουν και να αποτρέψουν αυτό το τεράστιο επαναστατικό τυφώνα έπεσαν στο κενό!
Η επίδειξη δύναμης των επαναστατών ήταν παραπάνω από εντυπωσιακή! Κι αναμένεται ανάλογη συνέχεια. Από την οργή του πλήθους δεν γλύτωσαν ούτε τα κεντρικά γραφεία των αδερφών μουσουλμάνων στο Κάιρο ενώ σε αυτές τις τεταμένες και άκρως επαναστατικές συνθήκες δεν έλλειψαν οι θανατηφόρες συγκρούσεις. (περίπου σε 7 υπολογίζονται οι νεκροί της χθεσινής κινητοποίησης με ακόμη αδιευκρίνιστη την προέλευση τους καθώς οι απελπισμένοι υποστηρικτές του Μορσί δίνουν τις ύστατες μάχες τους για να διασώσουν το συντηρητικό και νεοφιλελεύθερο καθεστώς…)
Αυτός ο νέος ξεσηκωμός που συνιστά την τρίτη και πιο κρίσιμη φάση της Αιγυπτιακής Επανάστασης εμπνεύστηκε τόσο από τον ξεσηκωμό στην Τουρκία όσο και από την Εξέγερση στην Βραζιλία δείχνοντας την αλληλοενίσχυση των εξεγέρσεων στον ελπιδοφόρο 210 αιώνα.

Σύμφωνα με μια ανταπόκριση ενός Άραβα συντρόφου:
Πάνω από 22.000.000 αυτή τη στιγμή πλημμυρίζουν όλες τις πλατείες της Αιγύπτου…
Όλες οι πλατείες σε όλες τις πόλεις είναι γεμάτες ..ακόμα και οι μικρές πλατείες στα χωριά της Αιγύπτου είναι γεμάτες. Πραγματικά στέκεται κανείς “άφωνος” και περήφανος μπροστά στα εκατομμύρια των πολιτών που δεν τους χωρούν οι εικόνες και οι οθόνες, που έρχονται από όλες τις γωνίες της Αιγύπτου. Η ήττα του Κινήματος των Αδελφών Μουσουλμάνων είναι πια δεδομένη και επιβεβαιωμένη. Η Αίγυπτος δεν συγχωρείς τις προδοσίες και τις κοροϊδίες και τα καπελώματα. Αυτή η παρουσία των εκατομμυρίων αποδεικνύει ότι όταν συμπεριφέρεται κανείς και κοιτάει τους πολίτες μόνο ως πολίτες ενεργοί και μάχιμοι και όχι κουκιά τότε οι πολίτες σαν προσκληθούν να κατέβουν στους δρόμους και στις πλατείες θα τους πλημμυρίζουν. Οι εικόνες που βλέπουμε στις οθόνες των δορυφορικών καναλιών σε καθηλώνουν και μας στέλνουν ξεκάθαρα ότι όχι μόνο οι πολίτες της χώρας αυτής είναι “υπεύθυνοι” και ξέρουν που βάζουν την υπογραφή τους και ξέρουν πως να την τιμούν και πως να πράξουν το χρέος τους…
Σήμερα και τώρα στέκεσαι και θαυμάζεις τις νέες και νέους της Αιγύπτου που για δυο μήνες όργωναν όλες τις πόλεις και χωριά για να συζητήσουν με τους πολίτες και να τους ενημερώνουν για το Κίνημα Ανταρσία. Σ’αυτούς που πήγαν στους πολίτες, στους χώρους εργασία, στα σπίτια και στις σχολές και σχολεία και δεν περίμεναν να έρθουν οι πολίτες …Αυτοί οι νέοι κατέχουν τη τέχνη της εξέγερσης και της επανάστασης. Δεν περιορίζουν τη δράση τους και οράματα τους σε φεστιβάλ και κάμπινγκ και πορείες-δρομολόγια. Ξέρουν πως να ξεσηκώνουν τον λαό και δεν περιμένουν τον λαό να ξυπνήσει μόνο του.

Και:
Η αμερικανική πρεσβεία στο Κάιρο έκλεισε μέχρι τη Δευτέρα και μετέφερε τους μη απαραίτητους υπαλλήλους από την Αίγυπτο…
Το Κατάρ με ειδικό αεροπλάνο μετέφερε μεγάλο μέρος των πολιτών του από το Κάιρο..
Τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα κάλεσαν τους πολίτες τους να εγκαταλείψουν τη Αίγυπτο…
Φωτογραφία:”Η Αίγυπτος θα γίνει ο τάφος των Αδελφών Μουσουλμάνων”.
Photo: Η αμερικανική πρεσβεία στο Κάιρο έκλεισε μέχρι τη Δευτέρα και μετέφερε τους μη απαραίτητους υπαλλήλους από την Αίγυπτο…
Το Κατάρ με ειδικό αεροπλάνο μετέφερε μεγάλο μέρος των πολιτών του από το Κάιρο..
Τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα κάλεσαν τους πολίτες τους να εγκαταλείψουν τη Αίγυπτο…

Φωτογραφία:”Η Αίγυπτος θα γίνει ο τάφος των Αδελφών Μουσουλμάνων”

Εδώ ας σημειώσουμε ότι οι αδελφοί μουσουλμάνοι είναι το παλιότερο πολιτικό κίνημα της ιστορίας της Αιγύπτου παλιότερο και από το κομμουνιστικό κόμμα της, με ιστορία αγώνων, διώξεων και υποσχέσεων που θύμιζαν στην γενναιοδωρία τους τις παλιότερες υποσχέσεις του πάλαι ποτέ κραταιού σοσιαλιστικού κινήματος. (υποσχέσεις για ισότητα, ριζική αναδιανομή πλούτου, συντριβή του ιμπεριαλισμού κλπ)
Το ότι φτάσαμε αυτό το κίνημα να καταρρεύσει τόσο γρήγορα στην εξουσία (με τις εκτός τόπου και χρόνου συντηρητικές αντιμεταρρυθμίσεις του και την σύμπλευση του με το ΔΝΤ και τα γεράκια του τραπεζικού συστήματος) από ένα τέτοιο λαϊκό σφυροκόπημα είναι απόδειξη της δύναμης των μαζικών απελευθερωτικών και εξεγερσιακών διαδικασιών να αλλάζουν την λαϊκή συνείδηση στο άκρως ριζοσπαστικότερο. Όταν οι λαοί παίρνουν τις τύχες στα χέρια τους ΟΛΑ είναι δυνατά!

Κι αυτό να το θυμόμαστε ενώ έχουμε να αντιμετωπίσουμε την μίζερη φασιστική πραγματικότητα της Ελλάδας…

Μόνο με μαζικό ξεσηκωμό μπορούμε να τους σαρώσουμε κι εδώ και ας αρχίζουμε σοβαρά να πιστεύουμε σε αυτή την προοπτική κάνοντας αυτά που μας αντιστοιχούν ώστε να γίνει αυτό επιτέλους πράξη…

Πηγή: http://sxoliastesxwrissynora.wordpress.com/

Αναδημοσιεύσεις

Βραζιλία – Το παγκόσμιο κύπελλο και τα 18 δις του.

June 25, 2013 anarxikoigalatsiou

Προκήρυξη του αυτόνομου μπλοκ αγώνων της Araraquara για τους αγώνες στη Βραζιλία,4/7/2013
Μια προκήρυξη του Αυτόνομου μπλοκ αγώνων ΟΥΤΕ ΠΑΤΡΙΔΑ ΟΥΤΕ ΑΦΕΝΤΙΚΑ της Araraquara που θέτει ένα ευρύτερο πλαίσιο των αγώνων στη Βραζιλία και της αντίθεσης στον εθνικισμό στους αγώνες αυτούς:
Προκήρυξη του Αυτόνομου Μπλοκ Αγώνων ΟΥΤΕ ΠΑΤΡΙΔΑ ΟΥΤΕ ΑΦΕΝΤΙΚΑ της Araraquara, São Paulo, σχετικά με τη συμμετοχή του στην ενιαία δράση της 26ης Ιούνη μαζί με τη συλλογικότητα για ελεύθερες μεταφορές Passe Livre, ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των συγκοινωνιών.

Ούτε Πατρίδα, Ούτε Αφεντικά!
-Να δημιουργήσουμε τη λαϊκή εξουσία!
Το Αυτόνομο μπλοκ αγώνων δημιουργήθηκε στην Araraquara στα πλαίσια της πολιτικής αναταραχής στη Βραζιλία και σ’ ολόκληρο τον κόσμο, μέσα απ’ την αυτοοργάνωση αγωνιστών διαφόρων επαναστατικών αντικαπιταλιστικών πολιτικών τάσεων, με στόχο τη δημιουργία ενός σημείου αντίθεσης με τα ρεφορμιστικά αιτήματα, ζητώντας την ολική ρήξη με το σύστημα, τη δημιουργία μέσα απ’ την καταστροφή. Η συλλογικότητα αντιτίθεται επίσης στα εθνικιστικά προτάγματα και τις εθνικές σημαίες στις διαδηλώσεις που εξελίσσονται στη χώρα, καθώς αντιλαμβάνεται τον εθνικισμό ως φασισμό, που φέρει τον διαχωρισμό μας απ’ αυτούς με τους οποίους μαχόμαστε μαζί για έναν κόσμο χωρίς σύνορα, χωρίς πατρίδες, χωρίς κράτη, για έναν κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας. Έτσι, στις 26 Ιούνη, ενώσαμε τις δυνάμεις μας και κατεβήκαμε στους δρόμους με την Ενιαία Δράση στην Araraquara, συνεχίζοντας τον αγώνα για τις Ελεύθερες Μεταφορές κι ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των συγκοινωνιών.
Η εξέλιξη των αγώνων για τις Ελεύθερες Μεταφορές, οι οποίοι ξεκινούν από το 2006, με αποκορύφωμα τις τρέχουσες νίκες (ακύρωση της αύξησης της τιμής των εισιτηρίων σε πολλές πόλεις), δείχνει τη δύναμη των δρόμων και την εξέγερση. Οι διεκδικήσεις και οι κατακτήσεις μας αντανακλούν άμεσα τη συνείδηση της τάξης μέσα στον αγώνα, δυναμώνουν τη συζήτηση πάνω στο δικαίωμα στην πόλη και καταδεικνύουν την ανεπάρκεια του σημερινού μοντέλου, που περιορίζει τη χρήση του αστικού χώρου στη χρήση του από μερικές προνομιούχες κάστες, ευνοώντας αυτές τις ελίτ, μέσω της κερδοσκοπίας της αγοράς ακινήτων, της καταστροφής των χώρων κοινωνικοποίησης και των ιστορικών στοιχείων που νοηματοδοτούν τους διάφορους χώρους μέσα απ’ τους οποίους περνάμε.
Υπενθυμίζουμε ακόμα τις ιθαγενικές φυλές, απ’ τον Βορρά ως τον Νότο, που έρχονται καθημερινά αντιμέτωπες με το κράτος και τα αντιπεριβαλλοντικά προγράμματα όπως το PAC και τα έργα για το Παγκόσμιο Κύπελλο, που ποδοπατούνται κάτω απ’ τους εκσκαφείς και τα μηχανήματά προκειμένου λίγοι να συνεχίσουν να συσσωρεύουν χρήματα, καταστρέφοντας την εναπομείνασα άγρια φύση και τους ανθρώπους που ζουν απ’ αυτήν και αντιστέκονται γι αυτήν. Απ’ το υδροηλεκτρικό εργοστάσιο του Belo Monte no Pará και τις συγκρούσεις γύρω απ’ τη δημιουργία ενός νέου τέτοιου στο Mato Grosso do Sul, οι αποδείξεις του καταπιεστικού χαρακτήρα των πολιτικών της κυβέρνησης απέναντι στις διάφορες φυλές που κατοικούν αυτά τα εδάφη, η γη των οποίων λεηλατείται και εξαντλείται για να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της διεθνούς αγοράς, μια διαδικασία που εξελίσσεται ως συνέχεια της αποικιακής γενοκτονίας μέσα από δολοφονίες αντιστεκόμενων, όπως έγινε στην πρόσφατη επίθεση που φονεύθηκε ο Oziel Gabriel, ινδιάνος Terena, η ευθύνη για την οποία βρίσκεται στα χέρια του βραζιλιάνικου Κράτους και των γαιοκτημόνων του. Έχοντας υπόψιν αυτά τα γεγονότα, αρνούμαστε να σηκώσουμε οποιαδήποτε εθνική σημαία, γιατί όλες τους είναι βαμμένες στο αίμα.
Στην επαρχία, η στρατιωτική αστυνομία προωθεί ατελείωτες δολοφονίες, εγκληματοποιώντας τους μαύρους και τους φτωχούς και υποβάλλοντάς τους καθημερινά στην τρομοκρατία των κοινωνικών αδικιών, του ρατσισμού και του σεξισμού. Η άβυσσος της ανισότητας που διατηρείται προς όφελος όσων βρίσκονται από πάνω, είναι εγγυημένη χάρις στους πολιτικούς θεσμούς που αντιπροσωπεύουν τον ένοπλο βραχίονα του Κράτους, του οποίου η μοναδική λειτουργία είναι η προστασία των συμφερόντων και της ιδιοκτησίας των τάξης των ισχυρών. Έτσι, αυτοί που θεωρούνται ένας κίνδυνος για την τάξη αυτή, την τάξη των καταπιεστών, εξοντώνονται βίαια πίσω απ’ την προστασία του εθνόσημου και της σημαίας. Το έθνος λοιπόν δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια φαντασιακή κατασκευή που χρησιμοποιείται για να χωρίζει τους λαούς και να διευκολύνει την εκμετάλλευσή τους, η εξέλιξη της οποίας οδήγησε στην αποικιοκρατία στην Αμερική, την Αφρική και την Ωκεανία, διαχωρίζοντας τους ιθαγενείς σε ψεύτικες πατρίδες, τεχνητά σύνορα, καταστρέφοντας τις τοπικές ιδιαιτερότητες και ποικιλομορφίες για την επιβολή μιας εθνικής ομογένειας. Η ιστορία των πολέμων είναι σύμφυτη με την ιστορία του Έθνους-Κράτους, του κατ’ εξοχήν συμβόλου του διαχωρισμού και της βίας, που μέσω αυτού διαχειρίζονται ενάντια στους λαούς: βασιλείς κι αριστοκράτες, γαιοκτήμονες και αστοί, πολιτικοί και εξουσιαστές. Λαμβάνοντας υπόψιν όλα αυτά τα δεδομένα, ο πατριωτισμός και ο εθνικισμός, που υπερασπίζονται οι δεξιοί στρατοκράτες που φρουρούν τις ελίτ, αποκαλύπτονται ως πραγματικές απειλές για κάθε ιδέα και πρακτική αγώνα που επιθυμεί να δημιουργήσει πράγματι έναν νέο κόσμο όπου να χωρούν όλοι οι κόσμοι, από τον ίδιο τον λαό και για τον λαό.

Είναι απαραίτητο τώρα να οργανωθεί η επαρχία για την αντιμετώπιση των δυνάμεων του κεφαλαίου και να τσακίσει τον φασισμό. Η ανατροπή της πυραμίδας της εξουσίας και της ανισότητας εξαρτάται άμεσα από την εξέγερση αυτών που βρίσκονται από κάτω. Να μπεί τώρα ο εργαζόμενος λαός στην μάχη!

Ούτε Βήμα πίσω.

Αυτόνομο μπλοκ αγώνων – Araraquara

Πηγή: http://www.midiaindependente.org/en/red/2013/07/521083.shtml

Πηγή: https://rioters.espivblogs.net/2013/07/06/araraquara/

Το Παγκόσμιο Κύπελλο και οι «ταραχές»: ένα εκατομμύριο Βραζιλιάνοι διαμαρτύρονται για τα κυβερνητικά έξοδα των 18 δισεκατομμυρίων που ξοδεύονται στο τουρνουά.
Η διαμαρτυρία άρχισε με τις αυξήσεις στις τιμές των συγκοινωνιών, ώστε να πληρώσει το κράτος για τα στάδια του παγκοσμίου κυπέλλου.
Πλέον οι διαμαρτυρίες έχουν στόχο όλη την κυβερνητική διαφθορά.
Η πρόεδρος Dilma Rousseff δεσμεύτηκε να διεξαγάγει διάλογο με εκπροσώπους των διαδηλωτών.
«Η φωνή του δρόμου πρέπει να ακούσει και να σεβαστεί»
Έληξε τη σιωπή της για τις διαμαρτυρίες για να πει πως η βία δεν είναι ανεκτή.
Ένας 18-χρονός σκοτώθηκε από ένα αυτοκίνητο κατά τη διάρκεια διαμαρτυριών στην περιοχή του Sao Paolo.
Η αστυνομία έριξε δακρυγόνα και πλαστικές σφαίρες στα πλήθη στην προσπάθεια να τους καταστείλει.

Περισσότεροι από ένα εκατομμύριο Βραζιλιάνοι βγήκαν στους δρόμους σε τουλάχιστον 80 πόλεις της Βραζιλίας, σε διαδηλώσεις που στιγματίστηκαν από βίαιες συγκρούσεις, με την απαίτηση για καλύτερες δημόσιες υπηρεσίες και για ολοκληρωτικό τερματισμό της κυβερνητικής διαφθοράς.
Τα κατασταλτικά Ματ ήρθαν σε κόντρα με τους διαδηλωτές σε τουλάχιστον πέντε πόλεις, με μία από τις πιο έντονες συγκρούσεις στο Ρίο ντε Τζανέιρο όπου εκτιμάται ότι 300.000 διαδηλωτές κατέκλυσαν την κεντρική περιοχή του.
Ένας 18-χρονός σκοτώθηκε στο Σάο Πάολο, αφού ένα αυτοκίνητο πέρασε μέσα από τα οδοφράγματα, ενώ τα media έδειχναν εικόνες της αστυνομίας να ρίχνει δακρυγόνα και πλαστικές σφαίρες σε πλήθη νεαρών εξεγερμένων ανδρών.

Η Rousseff δήλωσε στην τηλεόραση, πως οι ειρηνικές διαδηλώσεις είναι μέρος μιας ισχυρής Δημοκρατίας, αλλά η βία δεν θα γίνει ανεκτή.
«Πρόκειται να συναντηθώ με τους εκπροσώπους των ειρηνικών διαδηλωτών, θέλω θεσμικά όργανα που είναι πιο διαφανή, πιο ανθεκτικά στην αδικοπραγία,»
«Είναι οι πολίτες και όχι η οικονομική δύναμη που πρέπει να ακουστούν πρώτα,» είπε.

Αλλά παρέμεινε ασαφές ακριβώς ποιος θα μπορούσε να εκπροσωπήσει τις μαζικές και αποκεντρωμένες ομάδες διαδηλωτών που καταλάμβαναν τους δρόμους και διέρρεαν το θυμό τους απέναντι στις θλιβερές δημόσιες υπηρεσίες και τους υψηλούς φόρους.
Αν και δεν πρόσφερε καμία λεπτομέρεια, η Ρούσεφ είπε ότι η κυβέρνησή της θα δημιουργήσει ένα εθνικό σχέδιο για τα μέσα μαζικής μεταφοράς στις πόλεις –καθώς η αύξηση στις τιμές λεωφορείων και μετρό σε πολλές πόλεις ήταν ο αρχικός καταλύτης για τις διαμαρτυρίες.
Επανέλαβε επίσης την υποστήριξη της για την υλοποίηση του σχεδίου πριν από το συνέδριο, να επενδύσει όλα τα έσοδα των δικαιωμάτων για το πετρέλαιο στην εκπαίδευση και την υπόσχεση της να μεριμνήσει για ιατρική περίθαλψη σε περιοχές που στερούνται.

Συνεχίζονται αμείωτα οι συγκρούσεις στη Βραζιλία

Περίπου 150.000 διαδηλωτές κατέβηκαν στους δρόμους του Ρίο το Σάββατο. Πολλοί απ’ αυτούς προσπάθησαν να σπάσουν τις γραμμές των μπάτσων και έτσι ξέσπασαν νέες συγκρούσεις, με πολλούς διαδηλωτές κουκουλοφόρους να σπάνε μαγαζιά γύρω από ένα γήπεδο. Οι συγκρούσεις συνταράσσουν το κράτος της Βραζιλίας τις τελευταίες μέρες. Το Σάββατο, η αστυνομία είχε να διαφυλάξει και αγώνες ποδοσφαίρου, εν όψει του Παγκόσμιου Κυπέλλου ποδοσφαίρου που γίνεται την επόμενη χρονιά, ένας θεσμός που όπως κάθε μορφή επαγγελματικού αθλητισμού εξυπηρετεί και προωθεί τα σχέδια των κρατών για αποχαύνωση και έλεγχο των μαζών.
Οι διαδηλώσεις του Σαββάτου δεν ήταν τόσο μεγάλες όσο της Πέμπτης, όταν 1 εκατομμύριο άνθρωποι κατέβηκαν στο δρόμο, και σε πολλές πόλεις ξέσπασαν νέες συγκρούσεις.
Οι διαδηλώσεις που ξεκίνησαν ενάντια στις αυξήσεις των τιμών των εισιτηρίων για τα ΜΜΜ, επεκτάθηκαν ενάντια και σε άλλους νόμους.

«Μία ακόμα κρατική καταστολή σε δράση με το λαό να μη σηκώνει άλλο μαλακίες. Η εξέγερση είναι πια παγκόσμιο φαινόμενο. Ναι, είμαστε εικόνα από το μέλλον.»
«Αλληλεγγύη στους εξεγερμένους της Βραζιλίας»
Οι εικόνες μιλούν από μόνες τους…

Αναδημοσιεύσεις

Χιλή: Οι φοιτητές ξανά δυναμικά στους δρόμους.

June 16, 2013 anarxikoigalatsiou

Συγκρούσεις με τα ΜΑΤ μέσα στο πανεπιστήμιο.

Video εδώ

Οι φασαρίες ξεκίνησαν από τις 29/3

δρόμοι της πρωτεύουσας της Χιλής, Σαντιάγο, έμοιαζαν με εμπόλεμη ζώνη τις πρώτες πρωινές ώρες του Σαββάτου καθώς διαδηλωτές συγκρούστηκαν με την αστυνομία τη νύχτα μετά τον εορτασμό της “Ημέρας των Νέων Πολεμιστών” ( διορθώστε αν δεν είναι σωστό Day of the Young Combatant, στα αγγλικά) .

Οι διαδηλωτές πέταξαν πυροτεχνήματα στους μπάτσους και έβαλαν φωτιά σε θωρακισμένα οχήματα της αστυνομίας με βόμβες μολότοφ, μετατρέποντας κάποιους δρόμους σε πύρινη κόλαση.

Οι μπάτσοι απάντησαν με δακρυγόνα και εκτοξευτήρες νερού σε μια προσπάθεια να διαλύσουν τους διαδηλωτές. Δεκάδες φοιτητές συνελήφθησαν σε συγκρούσεις που άρχισαν την Παρασκευή το απόγευμα. Μια σειρά από κοινωνικές οργανώσεις στη Χιλή αναγνωρίζουν την 29η του Μάρτη ως «Ημέρας των Νέων Πολεμιστών” στη μνήμη των δύο νεαρών αδελφών, Rafael και Eduardo Vergara Toledo, οι οποίοι σκοτώθηκαν από την αστυνομία σε μια διαδήλωση το 1985 κατά της δικτατορίας του Αουγκούστο Πινοτσέτ.

Φοιτητές και εργαζόμενοι ξανά στους δρόμους

Αναζωπύρωση της εξέγερσης στη Χιλή καθώς εργαζόμενοι και φοιτητές διαδηλώνουν ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης.

Οι μαζικές διαμαρτυρίες είναι σαρωτικές στην Χιλή. Φοιτητές και εργαζόμενοι απαιτούν την ανατροπή του σχεδιασμού της ιδιωτικοποίησης των σχολείων και της ανισοκατανομής του πλούτου στη χώρα.
“Ο μόνος τρόπος με τον οποίο οι εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις μπορούν να ανταποκριθούν σε αυτό που η χώρα απαιτεί είναι αν υπάρχει σε αυτές άμεση συμμετοχή όλων των κοινωνικών φορέων», δήλωσε ο Andrés Fielbaum, επικεφαλής της Φοιτητικής Ομοσπονδίας Universidad de Chile.
Πάνω από 100.000 φοιτητές ενώθηκαν με τους εκπαιδευτικούς, λιμενεργάτες, και ανθρακωρύχους στους δρόμους του Σαντιάγκο το απόγευμα της Τετάρτης σε μαζικές διαδηλώσεις υποστήριξης της πανεθνικής απεργίας των φοιτητών.
Εν τω μεταξύ, χιλιάδες καταλαμβάνουν στα σχολεία που θα λειτουργήσουν ως εκλογικά τμήματα για τις επερχόμενες προεδρικές προκριματικές εκλογές της Κυριακής.
Οι αρχές της Χιλής έχουν απειλήσει ότι θα κατεβάσουν το στρατό για να διαλύσει την τακτική διαμαρτυρίας Toma, «ελέγχου» και των καταλήψεων του χώρου των σχολείων.
“Η «Tomas » χρησιμεύσουν ως μέσα ελέγχου και ενδυνάμωσης για τις κοινότητες», δήλωσε ο Isabel Salgado της Συντονιστικής Συνέλευσης Μέσης Εκπαίδευσης..
Οι κλιμακώσεις των διαμαρτυριών απαντήθηκαν με την καταστολή της αστυνομίας, συμπεριλαμβανομένης ακραίας χρήσης δακρυγόνων, αυρών, και μαζικών συλλήψεων.
Τους τελευταίους μήνες υπάρχει μια αναζωογόνηση των φοιτητικών κινημάτων της Χιλής που από το 2010, ξεκίνησαν ένα αγώνα οργανώνοντας μαζικές διαμαρτυρίες και απεργίες εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών σε εθνικό επίπεδο για να ανατραπεί η αναμόρφωση του εκπαιδευτικού συστήματος της χώρας, η οποία τοποθετεί πάνω από το ήμισυ όλων των σχολείων και των πανεπιστημίων σε ιδιωτικά χέρια.
Οι ανισότητες στην κατανομή του τεράστιου πλούτου από την εξόρυξη του χαλκού της Χιλής έχουν βαθύνει μετά την ιδιωτικοποίηση της Χιλιανής βιομηχανίας χαλκού.
Από όταν οι ΗΠΑ επέβαλαν μέσω της «ελεύθερης αγοράς» την «μεταρρύθμιση» των ιδιωτικοποιήσεων το 1970, έχει διαβρωθεί πλήρως το κοινωνικό δίχτυ ασφαλείας της χώρας, χωρίς ουσιαστικές δημόσιες παροχές όπως η εκπαίδευση και η υγεία ενώ έχει εμβαθυνθεί η ανισοκατανομή του πλούτου στη χώρα αυτή που συχνά θεωρείται η «αγάπη» του νεοφιλελευθερισμού.

Πηγή: https://athens.indymedia.org/

Αναδημοσιεύσεις

Τουρκία – Κρατική Καταστολή

June 16, 2013 anarxikoigalatsiou

Συνεχής ενημέρωση..

Φωτογραφική ενημέρωση

14/07/2013

Καταστολή και αντίσταση

Αγαπητοί άνθρωποι,

Για όλη την τελευταία εβδομάδα, τόσο η καταστολή όσο και η αντίσταση έχουν ξεσπάσει και πάλι. Τη Δευτέρα, οκτώ μέλη της ”Αλληλεγγύη στην Ταξίμ” συνελήφθησαν με χαλκευμένες κατηγορίες, συμπεριλαμβανομένης της ίδρυσης μιας παράνομης οργάνωσης με την «πρόθεση να διαπράξει εγκλήματα». Άλλα μέλη τα είχαν κατηγορήσει για κατοχή ύποπτων υλικών, όπως μάσκες αερίων. Οι έφοδοι της αστυνομίας έγιναν σε όλη την Κωνσταντινούπολη. Ο δικός μας βασικός ορμίσκος δέχτηκε επιδρομή δύο φορές ως επακόλουθο της κατάληψης στο πάρκο Gezi.
Την Τετάρτη, πενήντα πολιτικοί κρατούμενοι από το ”Occupy Gezi” ξεκίνησαν απεργία πείνας για να διαμαρτυρηθούν ενάντια στο κυνήγι μαγισσών. Η Διεθνής Αμνηστία και η οργάνωση ανθρωπίνων δικαιωμάτων IHD ζήτησε από την κυβέρνηση την άμεση απελευθέρωση όλων των ειρηνικών διαδηλωτών και να προστατεύσει την ελευθερία της έκφρασης και της διαμαρτυρίας. Εν αναμονή της δίκης, τα μέλη της ” Αλληλεγγύη στην Ταξίμ” αφέθηκαν ελεύθερα την Πέμπτη.
Τέσσερα μέλη της Ένωσης Επιμελητηρίων Τουρκίας Μηχανικών και Αρχιτεκτόνων (TMMOB) συνελήφθησαν τη Δευτέρα. Η Ένωση διαδραμάτισε ζωτικό ρόλο στην αιχμή του δόρατος την κατάληψη της Gezi Park ξεκινώντας τη δίκη η οποία ακύρωσε τελικά το έργο ανάπλασης του Ταξίμ. Η Ένωση είναι σημαντική στην τουρκική καθημερινή ζωή, γιατί μπορεί να δώσει την τελική έγκριση για ορισμένα έργα αστικού σχεδιασμού. Την Τετάρτη, η κυβέρνηση εξαπέλυσε επίθεση εναντίον τους ψηφίζοντας βιαστικά ένα νομοσχέδιο μέσα στα μεσάνυχτα, το οποίο ακυρώνει τα προνόμια της Ένωσης και αφαιρεί ένα σημαντικό μέρος του εισοδήματός της.

Χθες, οι αρχιτέκτονες και οι μηχανικοί διαδήλωσαν στην Ισταμπούλ και στην Άγκυρα, μαζί με χιλιάδες συμπαθούντες. Η αστυνομία επιτέθηκε στο πλήθος, το οποίο οδήγησε σε νέες συγκρούσεις που διήρκεσαν όλο το βράδυ. Δακρυγόνα, αύρες νερού και πλαστικές σφαίρες χρησιμοποιήθηκαν.
Την τελευταία εβδομάδα υπήρξε άλλη μια ανησυχητική εξέλιξη καθώς μικρές κινητές ομάδες υποστηρικτές του ΑΚΡ έχουν εκφοβίσει και επιτεθεί σε διαδηλωτές με ρόπαλα. Χθες προσπάθησαν να το πράξουν και στην Ισταμπούλ, αλλά απωθήθηκαν γρήγορα και αποτελεσματικά από το πλήθος. Αναφέρθηκαν πυροβολισμοί καθώς οι υποστηρικτές του ΑΚΡ υποχώρησαν.
Πάνω από ένα μήνα πριν, οπλισμένοι μπράβοι του ΑΚΡ επιτέθηκαν και κακοποίησαν σοβαρά τον 19χρονο διαδηλωτή Ismail Ali Korkmaz στο Eskişehir. Ύστερα από ένα μήνα σε κώμα, ο Korkmaz πέθανε την περασμένη Τετάρτη, ανεβάζοντας τον επίσημο αριθμό των νεκρών της εξέγερσης σε έξι (πέντε συν ένας). Αμέσως μετά την δημοσίευσης της είδησης, διαδηλώσεις ξέσπασαν σε όλη τη χώρα, ιδιαίτερα σε Eskişehir, Άγκυρα, Antakya (Αντιόχεια), καθώς και σε διάφορες συνοικίες της Ισταμπούλ.
Μια συνάντηση του Λαϊκού Φόρουμ του Kocamustafaşa στην περιοχή Fatih της Κωνσταντινούπολης δέχτηκε επίθεση από ένοπλους υποστηρικτές του ΑΚΡ, την ίδια ημέρα που ο κόσμος τιμούσε τη μνήμη του δολοφονηθέντα Αλή Korkmaz. Οι επιτιθέμενοι εκφόβισαν τον κόσμο με σκοπό να σταματήσει τη διοργάνωση συναντήσεων. Την επόμενη μέρα, υπήρχαν τουλάχιστον είκοσι φορές περισσότεροι συμμετέχοντες, και οι υποστηρικτές του ΑΚΡ δεν τόλμησαν να εμφανιστούν ξανά.
Στην Αντιόχεια, στην ακτή κοντά στα σύνορα με τη Συρία, οι διαμαρτυρίες για το θάνατο του Αλή ήταν ιδιαίτερα έντονες ύστερα και από την επίθεση της αστυνομίας στο κόσμο ώστε να τους εμποδίσει να διαδηλώσουν. Η πόλη έχει μια πλούσια ιστορία, όχι μόνο ως πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας των Σελευκιδών και ως μια από τις αρχικές μητρόπολεις του πρώιμου Χριστιανισμού, αλλά και ως ένα μέρος λαϊκής αντίστασης. ”Μπορείτε να κατακτήσετε Αντιόχειες”, λένε, ”αλλά δεν μπορείτε να τις κρατήσετε.” Κάθε βράδυ, υπάρχουν διαδηλώσεις και συγκρούσεις, οι οποίες επικεντρώνονται γύρω από τη γειτονιά του Armutlu.

Παρασκευή βράδυ ο κόσμος του Armutlu αντιστάθηκε ενεργά στην επιθετικότητα της αστυνομίας όταν μπούκαραν Toma (αύρες νερού) στην προσπαθεία να κατευνάσουν τη γειτονιά. Οι αύρες είναι η ραχοκοκαλιά της αστυνομικής καταστολής. Χωρίς αυτές δεν τολμούν να κάνουν βήμα. Έτσι για να μπορούν επιτυχώς να αντισταθούν είναι ζωτικής σημασίας για τους αντιστεκόμενους να τις εξουδετερώσουν. Υπάρχουν διάφοροι τρόποι να γίνει αυτό, όλοι έχουν πειραματιστεί από την αρχή της εξέγερσης, και σταδιακά μοιραζόντουσαν στο διαδίκτυο σε τέτοιο σημείο που φτάσαν μέχρι τη Wikipedia (αν και η αναφορά αντιμέτρων έχει πλέον αφαιρεθεί).
Η αύρα έχει μερικά αδύναμα σημεία, που περιλαμβάνουν την μηχανή, τα ελαστικά και τον πυργίσκο. Όπως ανέφερα σε προηγούμενη δημοσίευση, οι βόμβες μπογιάς χρησιμοποιούνται για να αποπροσανατολίσουν προσωρινά είτε τον οδηγό είτε αυτόν που διαχειρίζεται το κανόνι ρίχνοντας τους τη μπογιά στο παρμπριζ ή στην κάμερα δίπλα στο κανόνι νερού.
Για να το ακινητοποιήσουν εντελώς, χρησιμοποιούν μια τεχνική που λειτουργεί ενάντια σε κάθε κινητήρα εσωτερικής καύσης και περιλαμβάνει την τοποθέτηση μιας βρεγμένης πετσέτας στην εξάτμιση. Αυτό μπορεί να είναι δύσκολο γιατί η εξάτμιση προστατεύεται πολύ καλά, και σημαίνει ότι ο κόσμος θα πρέπει να είναι σε θέση να περικυκλώσει την αύρα. Να σημειωθεί όμως ότι η αύρα δεν πετάει μονό νερό από το κανόνι, αλλά και ατμό μέσω αυτοματισμών που βρίσκονται ολόγυρα του οχήματος. Το νερό είναι εμπλουτισμένο με ένα χημικό που που καίει το δέρμα, όπως το σπρέυ πιπεριού.
Αν ο κόσμος δεν καταφέρει να παγιδεύσει το οχήμα, τότε μπορούν να αποφασίσουν να το αναποδογυρίσουν με δύναμη. Αυτό μπορεί να χρειαστεί μοχλό. Αλλά, όπως λέει και ο Αρχιμήδης, ακόμη και ο κόσμος ολόκληρος μπορεί να αρθεί αν έχεις τα σωστά εργαλεία.
Συνήθως, δεν είναι δυνατόν να περικυκλώσουν την αύρα, έτσι αφήνεται ως επιλογή στο κόσμο να την εξουδετερώσει από απόσταση. Το πιο αποτελεσματικό μέτρο για αυτό, σύμφωνα με πειραματισμούς, είναι οι μολότοφ.

Οι μολότοφ έχουν χρησιμοποιηθεί με επιτυχία εναντίον οχημάτων, συμπεριλαμβανομένων των τανκς, από τότε που χρησιμοποιήθηκαν για πρώτη φορά από τον φασιστικό στρατό στον Ισπανικό Εμφύλιο. Πήραν το όνομά τους από τους φιλανδούς στρατιώτες που τις χρησιμοποίησαν εναντίον των Σοβιετικών στον Ψυχρό Πόλεμο του 1939-1940, ως δώρο στον σοβιετικό υπουργό Εξωτερικών Vyacheslav Molotov, ο οποίος προσπάθησε να κάνει τον κόσμο να πιστέψει ότι οι βόμβες που έπεφταν στην Φιλανδία ήταν όντως επείγοντα πακέτα βοήθειας.
Αναφορικά με το Toma, οι μολότοφ σε γενικές γραμμές χρησιμοποιούνται για να υπερθερμάνουν τον κινητήρα, δημιουργώντας μία φωτιά από κάτω του, ή να λιώσουνε τα ελαστικά. Η συσκευή αποτελείται από μια φιάλη γεμάτη με εύφλεκτες ουσίες και ένα πανί. Συνήθως, την γεμίζουν με ένα πανί ποτισμένο μέχρι το λαιμό του μπουκαλιού, την ανάβουν και την πετάνε. Αυτό μπορεί να είναι πολύ επικίνδυνο αν δεν ξέρουν πως να το κάνουν. Αν το στόμιο του μπουκαλιού δεν είναι σωστά σφραγισμένο με ταινία μπορεί να προκαλέσει πρώιμη έκρηξη. Οι άνθρωποι με κάποια εμπειρία την χρησιμοποιούν με έναν ασφαλέστερο και πιο αποτελεσματικό τρόπο. Στουπώνουν το μπουκάλι με τη ταινία και το ποτισμένο κουρέλι ολότελα. Έτσι μπορεί αυτός που τη ρίχνει να χρησιμοποιήσει το λαιμό του μπουκαλιού ως χερούλι, ω΄στε να τη ρίξει πιο μακρυά και με πιο ακρίβεια. Όσο για το εύφλεκτο υλικό, οι έμπειροι προτιμούν ένα μίγμα βενζίνης και λαδιού, που κάνει την φωτιά να καίει περισσότερο και να είναι πιο δύσκολο να τη σβήσει κανείς ακόμη και με νερό.
Αυτό αφήνει το πιο ευάλωτο τμήμα του Toma, τον πυργίσκο. Αυτοί οι άνθρωποι είναι αποφασισμένοι να τον εξουδετερώσουν κάνοντας επίθεση από ψηλά. Αυτό απαιτεί την πρόσβαση σε κτίρια και φιλική γειτονιά, μια γειτονιά όπως το Armutlu.
Την Παρασκευή , η αστυνομία έχασε ένα Toma (αύρα νερού) στο Armutlu όταν ο κόσμος έριξε ένα ολόκληρο container νερού 10.000 λίτρων πάνω του από τις στέγες, Νεαπολιτάνικη εφαρμογή. Άλλες συσκευές που συνιστώνται από τους αγωνιστές ως αποτελεσματικά αντίμετρα κατά του Toma είναι πλυντήρια ρούχων, πλυντήρια πιάτων και τα ψυγεία. Στη μέση της αντίστασης στην Armutlu κάποιοι πέταξαν ακόμη και τα έπιπλα τους έξω από το παράθυρο, όχι για να προκαλέσουν ζημιά στο Toma, αλλά για να βοηθήσει τους αγωνιστές να χτίσουν οδοφράγματα.

Μετά την ταπεινωτική ήττα τους, η αστυνομία δεν τόλμησε να εισβάλει στο Armutlu ξανα χθες το απόγευμα. Η γειτονιά έχει απελευθερωθεί. Είναι υπό τον έλεγχο του λαού. Το απόγευμα δεν ήταν και τόσο ανάγκη η χρήση ψυγείων και πλυντήριων πιάτων στον αγώνα. Αντ ‘αυτού, μερικοί πολύ ανένδοτοι αγωνιστές τα χρησιμοποίησαν για να ενισχυθούν περαιτέρω τα οδοφράγματα. Επιπλέον επικάλυψαν με λάδι τους δρόμους, για να αποτρέψουν την εύκολη διέλευση οποιουδήποτε τύπου οχήματος.
Αυτά είναι μερικά μόνο από τα highlights της περασμένης εβδομάδας στην Τουρκία. Στην Ισταμπούλ την Παρασκευή υπήρξε επίσης μια διαδήλωση από τους δημοσιογράφους και συμπαθούντες κόσμο σε αυτούς, για να διαμαρτυρηθούν ενάντια στη λογοκρισία και τη συνεχιζόμενη εκστρατεία σπίλωσης από τα φιλοκυβερνητικά μέσα μαζικής ενημέρωσης. Η αστυνομία τότε πήρε μια μέρα ρεπό. Ίσως να κατάλαβαν ότι δεν θα ήταν έξυπνο να τους επιτεθούν, από άποψη δημοσίων σχέσεων.
Για τον ίδιο λόγο δίστασε να επιτεθεί στη συνεστίαση των ”Αντικαπιταλιστών Μουσουλμάνων” που είχε οργανωθεί στην οδό Istiklal κατά τη δύση του ηλίου την Τρίτη για να γιορτάσει την πρώτη ημέρα του Ραμαζανιού. Σε ακτίνα εκατοντάδων μέτρων, οι πιστοί κάθισαν να φάνε και να μοιραστούν φαγητό μαζί με τον κόσμο στο πάρκο Gezi. Η αστυνομία ήταν παρούσα, είχε παρατάξει μια Toma (αύρα νερού) και διέταξε τους ανθρώπους να διαλυθούν.

Περιμέναμε γι ‘αυτό. ”Κάν ‘το, Ταγίπ! Κάν ‘το! Ψεκάστε τους μουσουλμάνους στη μέση της τελετουργίας τους, και η κυβέρνησή σας δεν θα διαρκέσει για άλλη μια εβδομάδα!”
Δεν το έκανε. Η αστυνομία έκανε πίσω. Η κυβέρνηση δεν έχει καμία πρόθεση να αποκλιμακώσει την κατάσταση, αλλά δεν είναι ηλίθιοι, τουλάχιστον όχι εντελώς. Προφανώς, ο Ταγίπ ελπίζει ότι οι άνθρωποι θα ενδώσουν στην υπό αυξανόμενη πίεση από την υποταγμένης αστυνομίας, τους προβοκάτορες, τα δικαστήρια και τον τύπο. Από την πλευρά τους, οι διαδηλωτές συνεχίζουν να τον αψηφούν, σε όλη τη χώρα, κάθε μέρα. Ένα από τα συνθήματα τους, τα οποία θα βρείτε σε πανό και τα t-shirts είναι,και είναι πραγματικότητα, ”Boyun ΕΓΜΕ”.

Μην σκύβετε το κεφάλι.

ΥΓ Ένα θερμό χαιρετισμό σε όλους τους συντρόφους μας στη Γαλλία στις 14 αυτού του Ιούλη. Θυμηθείτε τη Βαστίλη! Μην περιμένετε την κατάσταση να γίνει απελπιστική, προκειμένου να ξεσηκωθείτε. Η καλύτερη στιγμή για την επανάσταση είναι τώρα …

Πηγή : https://postvirtual.wordpress.com/2013/07/14/repression-and-resistance/
Μετάφραση: http://gutneffntqonah7l.onion/front.php3?lang=el&article_id=1482423

01/07/2013

Δεν πρόκειται για μερικά δένδρα, αλλά ούτε για τη δημοκρατία

Εδώ και πάνω από τρεις εβδομάδες, η Τουρκία σείεται από μια μαζική προλεταριακή εξέγερση, που στο κορύφωμά της κατέβασε στον δρόμο σχεδόν 5 εκατομμύρια διαδηλωτές σ’ όλη τη χώρα. Η αρχική σπίθα που οδήγησε στην ανάφλεξη του κινήματος ήταν η βάρβαρη κρατική καταστολή, όταν δηλαδή η αστυνομία τσάκισε μια διαδήλωση ενάντια στην καταστροφή και ανάπλαση του πάρκου Γκεζί, στην κεντρική Κωνσταντινούπολη (δίπλα ακριβώς στην πλατεία Ταξίμ, τον τόπο του διαβόητου μακελειού των εργατών του 1977 που κατέχει έκτοτε υψηλή συμβολική σημασία για το προλεταριακό κίνημα στην Τουρκία).Τις μέρες που ακολούθησαν, οι δρόμοι της Κωνσταντινούπολης κι έπειτα της Άγκυρας, της Σμύρνης, των Αδάνων, της Μερσίνας, της Αντιόχειας κι άλλων 50 μεγαλουπόλεων κι επαρχιών κατακλύσθηκαν από διαδηλωτές και ταραχοποιούς που απελευθέρωσαν τη συσσωρευμένη οργή τους ενάντια στο καπιταλιστικό κράτος και τους μπάτσους του. Άγριοι ξυλοδαρμοί, υδροβόλες αύρες, πλαστικές σφαίρες και τόνοι δακρυγόνων εκ μέρους της αστυνομίας, απαντήθηκαν με οργανωμένη αντίασταση: έγερση οδοφραγμάτων και χρήση κάθε “όπλου” που μπορούσε να βρεθεί στους δρόμους. Οι συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής ως τώρα έχουν στοιχήσει τη ζωή επτά διαδηλωτών και τουλάχιστον ενός μπάτσου. Με το μπλοκάρισμα ορισμένων λεωφόρων και λιμανιών, διακόπηκε επίσης εν μέρει η εμπορευματική κυκλοφορία. Σύμφωνα με τους επίσημους απολογισμούς των συνδικάτων, πάνω από 800.000 εργάτες έλαβαν μέρος στην απεργία της 17ης Ιούνη που καλυπτόταν από πολλά συνδικάτα (ενώ πιθανότατα αρκετοί ακόμη δεν πήγαν στη δουλειά, ή βρήκαν άλλους τρόπους να συμμετάσχουν στις διαδηλώσεις). Η εξέγερση επηρέασε ακόμη το χρηματιστήριο καθώς και διάφορους δείκτες της τουρκικής οικονομίας.

Σε μέρη απ’ όπου εκδιώχθηκαν οι μπάτσοι (όπως στην περιοχή της Ταξίμ), πολλοί ντόπιοι κάτοικοι συμμετείχαν, συζήτησαν και δημιούργησαν ένα θετικό κλίμα αντίστασης. Ορισμένοι μεμονωμένοι στρατιώτες έδειξαν αλληλεγγύη με τους διαδηλωτές, διανέμοντας αντιασφυξιογόνες μάσκες (ενώ ο στρατός ως τέτοιος σε αρκετές περιπτώσεις συνέδραμε την αστυνομία στην καταστολή). Αρκετοί παλιοί διαχωρισμοί και ιδεολογικές περιχαρακώσεις που επιβάλλονταν από την κυρίαρχη ιδεολογική μηχανή του καπιταλιστικού κράτους και ενσωματώνονταν από το προλεταριάτο στην Τουρκία αρχίζουν να διαρρηγνύονται (μεταξύ αυτών, η διαίρεση σε “Τούρκους” εναντίον “Κούρδων”, “Αράβων”, “Αρμενίων”, “αριστερών” εναντίον “δεξιών”, “υποτακτικών γυναικών” εναντίον “συντηρητικών ανδρών”, και ως έναν βαθμό “κοσμικών” εναντίον “θρησκευομένων”). Τα αστικά ΜΜΕ, ως εργαλεία του ιδεολογικού μηχανισμού του Κράτους, δε θα μπορούσαν φυσικά να είναι ουδέτερα, στον βαθμό που αντιπροσωπεύουν συμφέροντα της άρχουσας τάξης, καθώς καλύπτουν την μαζική εξέγερση (αφού στην αρχή προσπάθησαν ανεπιτυχώς να κρύψουν την κατάσταση αγνοώντας την) επικεντρώνουν στις συγκρούσεις, στα νέφη δακρυγόνου, σε μια αντίθεση “περιθωριακών ομάδων” ταραχοποιών εναντίον “ειρηνικών διαδηλωτών”, στις εθνικές σημαίες και τα πορτραίτα του Μουσταφά Κεμάλ, σε μια προσπάθεια να περιορίσουν το κίνημα εντός μιας διεκδίκησης για δημοκρατία, κατά της “αύξουσας ισλαμοποίησης” ή του αυταρχισμού του Ερντογάν, υπό την ταμπέλα της “τουρκικής άνοιξης” ή μιας ακόμα “πολύχρωμης επανάστασης” που υφίσταται χάρη και μόνο στο διαδίκτυο και τα κοινωνικά δίκτυα.

Διάφοροι κοινωνιολόγοι κι αναλυτές από την Αριστερά, θολώνοντας τα νερά της προλεταριακής φύσης του κινήματος στην Τουρκία, φτάνουν στο σημείο να το κατηγοριοποιούν ως “ένα κίνημα της μεσαίας τάξης”, θέτοντας δημαγωγικού τύπου ερωτήσεις όπως πότε και αν “θα μπει στο παιχνίδι η εργατική τάξη”, λες και το προλεταριάτο ταυτίζεται με τα γαμημένα συνδικάτα τους, τα οποία σε κάθε μαζική διαδήλωση κύριο μέλημα έχουν το πώς θα διεξάγουν τον “διάλογο με την κυβέρνηση” για να εξασφαλιστεί η “ειρήνη και σταθερότητα” όπως δήλωσαν ξανά τα μεγαλύτερα τουρκικά συνδικάτα, “για την προστασία της εθνικής οικονομίας” που είναι “το μέλλον της Τουρκίας”! και τα οποία με τις τυπικές προανηγγειλμένες ψευτο-απεργίες τους αποδεικνύουν ότι δεν είναι παρά ένα ακόμη εμπόδιο για την πραγματική ταξική πάλη: μια πραγματική απεργία σημαίνει επίθεση στο σύστημα της καπιταλιστικής παραγωγής, χωρίς προειδοποιήσεις και χρονικά όρια.

Θέλουμε να τονίσουμε ότι το κίνημα στην Τουρκία ξεπροβάλει μέσα από την πραγματική αθλιότητα της ταξικής κοινωνίας που βασίζεται στην εκμετάλλευση του ανθρώπινου μόχθου, με την πανταχού παρούσα και πάντοτε αυξανόμενη ανάγκη της να καταπιέσει κάθε υποψία αδιαμεσολάβητης ανθρώπινης δραστηριότητας, φτάνοντας ακόμη και στο σημείο της φυσικής εξόντωσης των δραστών της. Έτσι, για μας, η αρχική αντίσταση στο κόψιμο των δένδρων στο πάρκο Γκεζί δεν είναι παρά μια μικρή εκδήλωση του προλεταριακού αγώνα ενάντια σε μια απ’ τις όψεις του καπιταλισμού: την οικολογική καταστροφή που αναπόφευκτα φέρει μέσα στην ανάπτυξή του, που είναι αδιαχώριστο προϊόν της ανάπτυξης αυτής, και που στην Τουρκία ειδικά παίρνει την μορφή της τεχνητής πλημμύρας τεράστιων περιοχών, της αποψίλωσης δασών, μιας κρίσης αποβλήτων ανάλογης αυτής της Νότιας Ιταλίας, πετρελαιοκηλίδων κλπ. Μια καταστροφή που με τη σειρά της οδηγεί σε αυξήσεις των τιμών των τροφίμων τοπικά και συμβάλλει στην “κρίση των τροφίμων” παγκόσμια. Ταυτόχρονα, οι προλεταριακές γειτονιές των πόλεων όλης της χώρας κατεδαφίζονται για να ξαναχτιστούν ως κτίρια γραφείων και ακριβά διαμερίσματα. Με την ίδια λογική λοιπόν που ο πολύχρονος αγώνας ενάντια στα βασανιστήρια και τις δολοφονίες στα χέρια του κράτους, δεν ισοδυναμεί με ένα αίτημα για “μεταρρύθμιση της αστυνομίας”, έτσι και η οργή ενάντια στην επιβολή μιας “ισλαμιστικής” εκδοχής της καπιταλιστικής ηθικής δε σημαίνει απαραίτητα συμφωνία με τη “δυτική-φιλελεύθερη” εκδοχή.

Παρά την ηρωική αποφασιστικότητα των ταξικών αδελφών μας που αντιμετωπίζουν την κρατική καταστολή στους δρόμους, παρά τη χαρά της αντίστασης, κι όλα τα σπουδαία συναισθήματα της συλλογικότητας στον αγώνα, στα οδοφράγματα, στην αλληλοβοήθεια απέναντι στα δακρυγόνα, το μοίρασμα της τροφής, της συζήτησης, όλες αυτές τις εικόνες που δύσκολα θα φανταζόταν κανείς πριν, το κίνημα απέχει απ’ το να είναι “αυθεντικά” επαναστατικό. Κατά τον ίδιο τρόπο, κάθε προλεταριακό κίνημα περιέχει εσωτερικές αντιφάσεις. Στην τρέχουσα εξέγερση στην Τουρκία αυτές εκδηλώνονται με την επιμονή στην εστίαση σε ένα συγκεκριμένο κομμάτι της αστικής τάξης ως νούμερο ένα εχθρό (αυτό που εκπροσωπείται απ’ τον Ερντογάν και το κόμμα του, AKP), με τις διάφορες εκδηλώσεις της: “οικολογικές”, “κοσμικές”, “εθνικιστικές”, “ειρηνιστικές” ή των “θεαματικών οδομαχιών” με την μάταια ρίψη πετρών εναντίον αυρών.

Πρόσφαται φαίνετια ότι έχει ξεκινήσει ένας μετασχηματισμός της ενέργειας. Οι συγκεντρώσεις των “ανθρώπων που στέκονται” μετασχηματίζουν την προηγούμενη ηρωική και παθιασμένη αντίσταση σε ειρηνιστικά και υποτακτικά happenings, τα οποία καλωσορίζει το κράτος ως μια πιθανή αφετηρία ενός δια-ταξικού διαλόγου και ως μια ευκαιρία για τις κατασταλτικές δυνάμεις (την αστυνομία και ολόκληρο τον ιδεολογικό μηχανισμό) να ανασυνταχθούν και να επικεντρωθούν στην αντεπίθεσή τους εναντίον αγωνιστών (τώρα που τα γουρούνια δεν είναι απασχολημένα με τον πετροπόλεμο και την αποφυγή των μολότωφ που έπεφταν βροχή στα κεφάλια τους, μπόρεσε να οργανωθεί μια μαζική επιλεκτική κατασταλτική επιχείρηση συλλήψεων και φυλακίσεων).

Όπως κάθε προλεταριακό κίνημα, έτσι και το τρέχον κίνημα στην Τουρκία, πρέπει σε πρώτη φάση να απαλλαγεί από την επιρροή της κυρίαρχης αστικής ιδεολογίας και να ξεκόψει απ’ τη “δική του” αστική τάξη. Είναι πάντοτε το προλεταριάτο που χύνει το αίμα του και πληρώνει το τίμημα, τόσο στον πόλεμο όσο και στην ειρήνη. Και το προλεταριάτο στην Τουρκία όπως και σε κάθε άλλη χώρα, δεν έχει ΤΙΠΟΤΑ κοινό με την άρχουσα τάξη και το Κράτος της!

Όμως έχει ΤΑ ΠΑΝΤΑ από κοινού με όλους τους άλλους προλεταρίους σε κάθε χώρα, κάθε εθνικότητα, φυλή και φύλο. Έτσι, όσον αφορά την Τουρκία και το Κράτος της, που επιχειρεί να αναβαθμιστεί από κοινού με άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις πάνω από την εμφύλια σύγκρουση στη Συρία, αυτό σημαίνει: πρακτική αντίσταση στη στρατιωτική θητεία, διατάραξη της κυκλοφορίας των πολεμοφοδίων, αντιπολεμική προπαγάνδα μεταξύ των κληρωτών στρατιωτών, και τέλος, την αντιμετώπιση των άλλων κληρωτών “στρατιωτών” όχι ως εχθρών αλλά ως προλεταρίους ντυμένους στα χακί.

Μόνο όταν το κίνημα διευρυνθεί και βαθύνει, μόνο όταν γενικεύσει την αντίθεσή του σε όλες τις απόπειρες της τοπικής άρχουσας τάξης να το παγιδεύσει σε μια συγκεκριμένη ατζέντα, θα έχει μια πιθανότητα να υπάρξει και να ευδοκιμήσει. Το κίνημα πρέπει τώρα να ξεπεράσει κάθε ξεχωριστό συμφέρον που αναπαράγει τον ανταγωνισμό μεταξύ των εργατών, και πρέπει να εκφράσει τις ανάγκες ολόκληρης της τάξης. Για να το πετύχει αυτό, πρέπει να επικεντρωθεί στη διατήρηση και την επέκταση των οργανωτικών δομών που το προλεταριάτο παρήγαγε στις υψηλότερες στιγμές του τρέχοντος αγώνα του, να τις βαθύνει και να τις ενισχύσει εκτιμώντας τον τρέχοντα και τους προηγούμενους ιστορικούς αγώνες, να τις εισαγάγει στο νέο κύμα των κινημάτων ανοιχτού ταξικού πολέμου δυνατότερες, με σαφέστερο πρόγραμμα, ικανές να αντιπαρατεθούν με όλους όσους θέλουν να τις παγιδεύσουν, και να εφαρμόσει τα μέσα και τις μεθόδους που θα το κάνουν αυτό.

Ας μη ξεγελιόμαστε με φαντασιώσεις, η κανονικότητα ήταν ο λόγος που όλοι μας βγήκαμε στους δρόμους. Αυτή η κανονικότητα είναι η κατάσταση της εκμετάλλευσής μας, της φτώχειας μας, της καταστολής μας, των πολέμων και της εθνικιστικής αηδίας, της καταπίεσης και της βίας μεταξύ των φύλων, των φυλών, των εθνικοτήτων. Μπορούμε τώρα να καταστρέψουμε αυτό το καταστροφικό σύστημα. Μέσα σε κάθε μαζική και υψηλού επιπέδου αντιπαράθεση μπορούμε πια να δούμε την μέλλουσα κοινωνία να δρα μέσα στην παρούσα!

Σύντροφοι, προλετάριοι!
Εξεγερθείτε, Όλοι στους δρόμους!

Για πραγματικές απεργίες χωρίς εξαγγελίες και χρονικά όρια!
Στριμώξτε τα αφεντικά!

Ξεπεράστε τους επιβεβλημένους διαχωρισμούς εντός της τάξης μας!
Με αλληλεγγύη προς όσους υφίστανται την μεγαλύτερη καταπίεση κι εκμετάλλευση!

Δεν υποστηρίζουμε τη “δική μας” αστική τάξη, ούτε την εθνική οικονομία της!
Δε δίνουμε το αίμα μας για τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντά τους!

Ο μόνος πόλεμος που θα πολεμήσουμε είναι ο ταξικός πόλεμος!

Διεθνιστές Προλετάριοι/Internacionalističtí proletáři, Ιούνιος 2013

Πηγή: http://www.autistici.org

Επιστροφή στην Ταξίμ

Κωνσταντινούπολη, 23 Ιουνίου

130622-jfernandezlayos-01-bnyjk0fccaah5md

Αγαπητοί,

Ήταν μια εξαιρετική εβδομάδα επαναστατικών συνελεύσεων σε όλα τα μέρη της πόλης. Αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι μου έλειψαν τα δακρυγόνα.

Χθες επιτέλους ήμασταν αναγκασμένοι να δεχθούμε κάποια. Η “Αλληλεγγύη στην Ταξίμ” έκανε ένα κάλεσμα στους ανθρώπους να έρθουν στην πλατεία με λουλούδια, και να κάνουν μια δήλωση, σαν άνδρες και γυναίκες.

Μετρημένη σε συμμετοχή, η συγκέντρωση ήταν μια επιτυχία. Η πλατεία ήταν γεμάτη. Εκτός από αυτό, ήταν βαρετή. Δεν υπήρχε κανένα νόημα σε όλο αυτό, και κανένα πραγματικό συναίσθημα. Εκτός από τα λουλούδια, θα παρατηρήσατε τις σημαίες. Όλα τα πανό ήταν ίδια με το κείμενο «Αλληλεγγύη στην Ταξίμ».

Όπως επεσήμανε ο αδελφός μου Naber , η οργάνωση-ομπρέλα που ξεκίνησε τη διαμαρτυρία προσπαθεί απεγνωσμένα να εδραιώσει την εξουσία της και να διατηρήσει μια κεντρική θέση στο κίνημα. Την τελευταία εβδομάδα, είχε ξεπεραστεί από τους ανθρώπους σε όλα τα μέτωπα. Οι συνελεύσεις γειτονιάς δεν συνδέονται με την “Αλληλεγγύη στην Tαξίμ” ή με οποιοδήποτε άλλο κόμμα ή οργάνωση. Είναι ένα γιγαντιαίο άλμα σε σχέση με τα πολιτικά της κατάληψης στο Gezi. Εκείνοι που ήρθαν στο πάρκο με πανό, τα άφησαν στο σπίτι όταν ήρθαν στις συνελεύσεις.

Για μια περιμετρική θέα της πλατείας, καταλάβαμε το μπαλκόνι του Burger King. Μετά από λιγότερο από μία ώρα συνθημάτων και αλμάτων, οι άνθρωποι αρχίζουν να διαλύονται. Δεν χρειάστηκαν καμία βοήθεια από την αστυνομία γι’ αυτό, αλλά για κάποιο λόγο το έκαναν.

Το Πάρκο Gezi βρίσκεται σε μόνιμη κατοχή από την αστυνομία αυτές τις μέρες. Μια διμοιρία κατσεβαίνει τα σκαλιά με πλήρη εξοπλισμό για την αντιμετώπιση ταραχών. Τρία κανόνια νερού παίρνουν θέση, και χωρίς καμία πρόκληση ξεκινούν και ψεκάζουν το πλήθος. Οι άνθρωποι παρασύρονται στους γύρω δρόμους, η αστυνομία τρέχει από πίσω τους να τους επιταχύνει. Αλλά ένα πλήθος από μόνο του είναι σαν το νερό. Μέσα σε λίγα λεπτά, επιστρέφουν στην Ταξίμ, και η αστυνομία τρέχει από πίσω τους για να τους απωθήσει πάλι.

Επιστρέφουν, και όλο αυτό με τα κανόνια νερού αρχίζει πάλι. Από άποψη τακτικής, δεν φάνηκε να υπάρχει καμία σκέψη πίσω από τη δράση, εκτός από την επιθυμία να τσαντιστεί το πλήθος. Και οι αστυνομικοί επίσης. Ένα από τα κανόνια νερού κατά λάθος ψέκασε μια διμοιρία μπάτσων μέσα στο χάος. Οι εντάσεις αυξάνονται. Κατά την είσοδο στην οδό Istiklal, οι μπάτσοι έκαναν μια φάλαγγα για να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους από τις πέτρες και τα μπουκάλια. Λίγη ώρα μετά από αυτό, αρχίζουν να πετάνε δακρυγόνα. Τώρα αρχίζει η πραγματική διασκέδαση. Βάζουμε τις μάσκες μας και κατεβαίνουμε στην πλατεία για να δούμε τη δράση από το πραγματικό της πεδίο.

Η αστυνομία σπρώχνει το πλήθος πιο μέσα στην Istiklal, το μεγάλο εμπορικό δρόμο. Είμαστε πίσω τους, στα εκατό μέτρα. Είναι ένα περίεργο σκηνικό. Κάτω από τα χαρούμενα σαν Χριστουγεννιάτικα φωτάκια, υπάρχουν σωροί σκουπιδιών που καίγονται ακόμα. Τα καταστήματα είναι κλειστά. Στο τζαμί ξεκινάνε να σκούζουν ότι ο Αλλάχ είναι μεγάλος ενώ η αστυνομία συνεχίζει να ρίχνει δακρυγόνα για να καθαρίσει το δρόμο.

Παίρνουμε έναν από τους γύρω δρόμους για να επανενωθούμε με την αντίσταση, και εκεί το σκηνικό δεν είναι λιγότερο περίεργο. Ανάμεσα στις καφετέριες και τα νυχτερινά κέντρα και την δυνατή ηλεκτρονική μουσική τους υπάρχει ένα μεικτό πλήθος. Μερικά από τα κορίτσια είναι ντυμένα για να βγουν έξω. Μερικά άλλα είναι ντυμένα για μπάχαλα. Μερικά κορίτσια δεν είναι πραγματικά κορίτσια.

Κάθε λίγο, η ομάδα πηγαίνει πίσω μέχρι την οδό Istiklal, και σχηματίζεται ένα πλήθος. Τραγουδούν και χορεύουν και φωνάζουν, προσπαθούν να προχωρήσουν στην Tαξίμ. Τότε η αστυνομία πετάει δακρυγόνα, ή μια αύρα έρχεται να τους καθαρίσει και να ψεκάσει τους γύρω δρόμους. Τότε ανασυντασσόμαστε κι επιστρέφουμε. Κάθε φορά.

Την τρίτη φορά, ο δρόμος Istiklal είναι δικός μας. Η αστυνομία προσπαθεί να κρατήσει αντίσταση αλλού. Έτσι χτίζουμε ένα οδόφραγμα. Είναι μια δυναμική πράξη, μια όμορφη πράξη.

Τώρα, επιτρέψτε μου να σας δώσω μερικές συμβουλές για κατασκευή οδοφραγμάτων, με βάση τις εμπειρίες της χθεσινής νύχτας και τηνς περασμένης εβδομάδας. Σίγουρα θα φανεί χρήσιμο αργά ή γρήγορα. Πρώτον, χρειάζεστε υλικά. Χρησιμοποιείστε μεταλλικά δοχεία και συγκεκριμένα παρτέρια λουλουδιών ως βάση. Βεβαιωθείτε ότι έχετε ένα εργαλείο στο χέρι. Θα γκρεμίσετε τις σκαλωσιές. Είναι αποδόμηση στην πιο καθαρή της μορφή. Θα κάνετε στήλες από πεπιεσμένο ξύλο, μπορείτε να τις ενισχύσετε με τσάντες τσιμέντου, κάνοντας μια ανθρώπινη αλυσίδα. Τέλος, βγάζετε τις μεταλλικές ράβδους από τις σκαλωσιές για πρόσθετη αντοχή. Ρίξτε μέσα οτιδήποτε άλλο δεν είναι καρφωμένο κάτω και τυλίξτε το με ένα δίχτυ. Για πιο μόνιμα οδοφράγματα, ανοίξτε το πεζοδρόμιο και τοποθετήστε τούβλα και πέτρες. Μπορεί να θέλετε να χρησιμοποιήσετε και τσιμέντο για να τα κολλήσετε όλα μαζί.

Σε λιγότερο από μισή ώρα η περιοχή κατασκευής είχε μετατραπεί σε οδοφράγματα σε πλήρη κλίμακα, και στην κορυφή είχαν μια τουρκική σημαία. Γύρω τους, οι άνθρωποι τραγουδούσαν και πανηγύριζαν.

Ήταν το αποκορύφωμα της βραδιάς. Μετά τα μεσάνυχτα, η αστυνομία επιτέθηκε και πάλι με συντριπτική δύναμη και υπερβολική χρήση δακρυγόνων. Το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνει κανείς είναι να μείνει ψύχραιμος, να μείνει στο πλάι. Τρέξτε μόνο αν υπάρχει λόγος. Για να ανακουφίσετε την πίεση από τα δακρυγόνα, θα μπορούσατε να τα στείλετε πίσω στην αστυνομία. Βεβαιωθείτε ότι έχετε μια καλή μάσκα, και να χρησιμοποιήστε γάντι επειδή είναι καυτά.

Η αντίσταση ηρέμησε όταν έσπασε το οδόφραγμα. Οι άνθρωποι κρύφτηκαν σε μαγαζιά και μπαρ, ενώ οι διμοιρίες των μπάτσων χτένισαν τους δρόμους. Αποφασίσαμε να πάμε πίσω στα σπίτια μας. Πράξαμε τα δέοντα για απόψε. Αύριο θα είμαστε πίσω στη δουλειά της οικοδόμησης της επανάστασης στους δημόσιους χώρους, όχι απαραίτητα εδώ, επειδή τα τραγούδια έχουν γίνει πραγματικότητα. Παντού είναι Ταξίμ.

Πηγή: http://postvirtual.wordpress.com/2013/06/23/back-to-taksim/

Αντίσταση στο φασισμό του AKP στην Κωνσταντινούπολη:

Live streaming: http://www.livestream.com/revoltistanbul

Μία σπίθα άναψε την εξέγερση σε όλη την Τουρκία…Η Ισταμπούλ φλέγεται από κοινωνική οργή. Και οι φωτιές τις εξαπλώνονται σε Άγκυρα, Ιζμίρ, Άδανα , Μπούρσα και σε άλλες πόλεις της Τουρκίας. Από νωρίς το πρωί, όταν οι δυνάμεις καταστολής εξαπέλυσαν δολοφονική επίθεση στους χιλιάδες διαδηλωτές που είχαν συγκεντρωθεί για άλλη μια φορά να υπερασπιστούν το Πάρκο Gezi της πλατείας Ταξίμ, απέναντι στα κρατικά σχέδια που το θέλουν να γίνεται εμπορικό κέντρο, η καταστολή ξεπερνάει κάθε προηγούμενο με νεκρούς διαδηλωτές και εκατοντάδες τραυματίες.Μετά την πρωινή δολοφονική επίθεση, χιλιάδες κόσμου βγαίνει στο δρόμο, ενώ ταυτόχρονα γίνονται καλέσματα για απογευματινές πορείες σε άλλες πόλεις της Τουρκίας. Οι πορείες αυτές ξεχειλίζουν από μαζικότητα και οργή απέναντι στα κρατικά σκυλιά που συνεχίζουν να χτυπάνε με κάθε μέσο. Η ένταση της καταστολής και τα νέα για τους νεκρούς εξοργίζουν ακόμα περισσότερο τους εξεγερμένους, που συνεχώς αυξάνονται και στήνουν πύρινα οδοφράγματα, πυρπολούν κρατικά κτήρια, απαλλοτριώνουν οχήματα της αστυνομίας και φωνάζουν συνθήματα ενάντια στο φασιστικό καθεστώς.Την ίδια ώρα που τα γεγονότα στην Τουρκία αγκαλιάζουν τους απανταχού καταπιεσμένους, τα εγχώρια ΜΜΕ τα αποσιωπούν πλήρως και ο κρατικός μηχανισμός θέτει σε λειτουργία την λογοκρισία και φίμωση της αντιπληροφόρησης, εμποδίζοντας την πρόσβαση μεταξύ άλλων και στο istanbul.indymedia.org .Οι οργισμένες φωνές των εξεγερμένων στην Τουρκία δείχνουν τον δρόμο που οφείλει να βαδίσει κάθε αξιοπρεπής κοινωνία, απέναντι στη φτώχεια και την καταπίεση που υφίσταται, ένα δρόμο αλληλεγγύης και αδελφοσύνης μεταξύ των από κάτω για την καταστροφή αυτού του σάπιου συστήματος που λέγεται καπιταλισμός.

Αναδημοσίευση από https://athens.indymedia.org/

Φωτογραφικό υλικό από http://istanbul.indymedia.org/tr/haber/istanbul-akp-fa%C5%9Fizmine-direniyor-taksime-girildi-dakika-dakika