Για όλη την τελευταία εβδομάδα, τόσο η καταστολή όσο και η αντίσταση έχουν ξεσπάσει και πάλι. Τη Δευτέρα, οκτώ μέλη της ”Αλληλεγγύη στην Ταξίμ” συνελήφθησαν με χαλκευμένες κατηγορίες, συμπεριλαμβανομένης της ίδρυσης μιας παράνομης οργάνωσης με την «πρόθεση να διαπράξει εγκλήματα». Άλλα μέλη τα είχαν κατηγορήσει για κατοχή ύποπτων υλικών, όπως μάσκες αερίων. Οι έφοδοι της αστυνομίας έγιναν σε όλη την Κωνσταντινούπολη. Ο δικός μας βασικός ορμίσκος δέχτηκε επιδρομή δύο φορές ως επακόλουθο της κατάληψης στο πάρκο Gezi.
Την Τετάρτη, πενήντα πολιτικοί κρατούμενοι από το ”Occupy Gezi” ξεκίνησαν απεργία πείνας για να διαμαρτυρηθούν ενάντια στο κυνήγι μαγισσών. Η Διεθνής Αμνηστία και η οργάνωση ανθρωπίνων δικαιωμάτων IHD ζήτησε από την κυβέρνηση την άμεση απελευθέρωση όλων των ειρηνικών διαδηλωτών και να προστατεύσει την ελευθερία της έκφρασης και της διαμαρτυρίας. Εν αναμονή της δίκης, τα μέλη της ” Αλληλεγγύη στην Ταξίμ” αφέθηκαν ελεύθερα την Πέμπτη.
Τέσσερα μέλη της Ένωσης Επιμελητηρίων Τουρκίας Μηχανικών και Αρχιτεκτόνων (TMMOB) συνελήφθησαν τη Δευτέρα. Η Ένωση διαδραμάτισε ζωτικό ρόλο στην αιχμή του δόρατος την κατάληψη της Gezi Park ξεκινώντας τη δίκη η οποία ακύρωσε τελικά το έργο ανάπλασης του Ταξίμ. Η Ένωση είναι σημαντική στην τουρκική καθημερινή ζωή, γιατί μπορεί να δώσει την τελική έγκριση για ορισμένα έργα αστικού σχεδιασμού. Την Τετάρτη, η κυβέρνηση εξαπέλυσε επίθεση εναντίον τους ψηφίζοντας βιαστικά ένα νομοσχέδιο μέσα στα μεσάνυχτα, το οποίο ακυρώνει τα προνόμια της Ένωσης και αφαιρεί ένα σημαντικό μέρος του εισοδήματός της.

Χθες, οι αρχιτέκτονες και οι μηχανικοί διαδήλωσαν στην Ισταμπούλ και στην Άγκυρα, μαζί με χιλιάδες συμπαθούντες. Η αστυνομία επιτέθηκε στο πλήθος, το οποίο οδήγησε σε νέες συγκρούσεις που διήρκεσαν όλο το βράδυ. Δακρυγόνα, αύρες νερού και πλαστικές σφαίρες χρησιμοποιήθηκαν.
Την τελευταία εβδομάδα υπήρξε άλλη μια ανησυχητική εξέλιξη καθώς μικρές κινητές ομάδες υποστηρικτές του ΑΚΡ έχουν εκφοβίσει και επιτεθεί σε διαδηλωτές με ρόπαλα. Χθες προσπάθησαν να το πράξουν και στην Ισταμπούλ, αλλά απωθήθηκαν γρήγορα και αποτελεσματικά από το πλήθος. Αναφέρθηκαν πυροβολισμοί καθώς οι υποστηρικτές του ΑΚΡ υποχώρησαν.
Πάνω από ένα μήνα πριν, οπλισμένοι μπράβοι του ΑΚΡ επιτέθηκαν και κακοποίησαν σοβαρά τον 19χρονο διαδηλωτή Ismail Ali Korkmaz στο Eskişehir. Ύστερα από ένα μήνα σε κώμα, ο Korkmaz πέθανε την περασμένη Τετάρτη, ανεβάζοντας τον επίσημο αριθμό των νεκρών της εξέγερσης σε έξι (πέντε συν ένας). Αμέσως μετά την δημοσίευσης της είδησης, διαδηλώσεις ξέσπασαν σε όλη τη χώρα, ιδιαίτερα σε Eskişehir, Άγκυρα, Antakya (Αντιόχεια), καθώς και σε διάφορες συνοικίες της Ισταμπούλ.
Μια συνάντηση του Λαϊκού Φόρουμ του Kocamustafaşa στην περιοχή Fatih της Κωνσταντινούπολης δέχτηκε επίθεση από ένοπλους υποστηρικτές του ΑΚΡ, την ίδια ημέρα που ο κόσμος τιμούσε τη μνήμη του δολοφονηθέντα Αλή Korkmaz. Οι επιτιθέμενοι εκφόβισαν τον κόσμο με σκοπό να σταματήσει τη διοργάνωση συναντήσεων. Την επόμενη μέρα, υπήρχαν τουλάχιστον είκοσι φορές περισσότεροι συμμετέχοντες, και οι υποστηρικτές του ΑΚΡ δεν τόλμησαν να εμφανιστούν ξανά.
Στην Αντιόχεια, στην ακτή κοντά στα σύνορα με τη Συρία, οι διαμαρτυρίες για το θάνατο του Αλή ήταν ιδιαίτερα έντονες ύστερα και από την επίθεση της αστυνομίας στο κόσμο ώστε να τους εμποδίσει να διαδηλώσουν. Η πόλη έχει μια πλούσια ιστορία, όχι μόνο ως πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας των Σελευκιδών και ως μια από τις αρχικές μητρόπολεις του πρώιμου Χριστιανισμού, αλλά και ως ένα μέρος λαϊκής αντίστασης. ”Μπορείτε να κατακτήσετε Αντιόχειες”, λένε, ”αλλά δεν μπορείτε να τις κρατήσετε.” Κάθε βράδυ, υπάρχουν διαδηλώσεις και συγκρούσεις, οι οποίες επικεντρώνονται γύρω από τη γειτονιά του Armutlu.

Παρασκευή βράδυ ο κόσμος του Armutlu αντιστάθηκε ενεργά στην επιθετικότητα της αστυνομίας όταν μπούκαραν Toma (αύρες νερού) στην προσπαθεία να κατευνάσουν τη γειτονιά. Οι αύρες είναι η ραχοκοκαλιά της αστυνομικής καταστολής. Χωρίς αυτές δεν τολμούν να κάνουν βήμα. Έτσι για να μπορούν επιτυχώς να αντισταθούν είναι ζωτικής σημασίας για τους αντιστεκόμενους να τις εξουδετερώσουν. Υπάρχουν διάφοροι τρόποι να γίνει αυτό, όλοι έχουν πειραματιστεί από την αρχή της εξέγερσης, και σταδιακά μοιραζόντουσαν στο διαδίκτυο σε τέτοιο σημείο που φτάσαν μέχρι τη Wikipedia (αν και η αναφορά αντιμέτρων έχει πλέον αφαιρεθεί).
Η αύρα έχει μερικά αδύναμα σημεία, που περιλαμβάνουν την μηχανή, τα ελαστικά και τον πυργίσκο. Όπως ανέφερα σε προηγούμενη δημοσίευση, οι βόμβες μπογιάς χρησιμοποιούνται για να αποπροσανατολίσουν προσωρινά είτε τον οδηγό είτε αυτόν που διαχειρίζεται το κανόνι ρίχνοντας τους τη μπογιά στο παρμπριζ ή στην κάμερα δίπλα στο κανόνι νερού.
Για να το ακινητοποιήσουν εντελώς, χρησιμοποιούν μια τεχνική που λειτουργεί ενάντια σε κάθε κινητήρα εσωτερικής καύσης και περιλαμβάνει την τοποθέτηση μιας βρεγμένης πετσέτας στην εξάτμιση. Αυτό μπορεί να είναι δύσκολο γιατί η εξάτμιση προστατεύεται πολύ καλά, και σημαίνει ότι ο κόσμος θα πρέπει να είναι σε θέση να περικυκλώσει την αύρα. Να σημειωθεί όμως ότι η αύρα δεν πετάει μονό νερό από το κανόνι, αλλά και ατμό μέσω αυτοματισμών που βρίσκονται ολόγυρα του οχήματος. Το νερό είναι εμπλουτισμένο με ένα χημικό που που καίει το δέρμα, όπως το σπρέυ πιπεριού.
Αν ο κόσμος δεν καταφέρει να παγιδεύσει το οχήμα, τότε μπορούν να αποφασίσουν να το αναποδογυρίσουν με δύναμη. Αυτό μπορεί να χρειαστεί μοχλό. Αλλά, όπως λέει και ο Αρχιμήδης, ακόμη και ο κόσμος ολόκληρος μπορεί να αρθεί αν έχεις τα σωστά εργαλεία.
Συνήθως, δεν είναι δυνατόν να περικυκλώσουν την αύρα, έτσι αφήνεται ως επιλογή στο κόσμο να την εξουδετερώσει από απόσταση. Το πιο αποτελεσματικό μέτρο για αυτό, σύμφωνα με  πειραματισμούς,  είναι οι μολότοφ.

Οι μολότοφ έχουν χρησιμοποιηθεί με επιτυχία εναντίον οχημάτων, συμπεριλαμβανομένων των τανκς, από τότε που χρησιμοποιήθηκαν για πρώτη φορά από τον φασιστικό στρατό στον Ισπανικό Εμφύλιο. Πήραν το όνομά τους από τους φιλανδούς στρατιώτες που τις χρησιμοποίησαν εναντίον των Σοβιετικών στον Ψυχρό Πόλεμο του 1939-1940, ως δώρο στον σοβιετικό υπουργό Εξωτερικών Vyacheslav Molotov, ο οποίος προσπάθησε να κάνει τον κόσμο να πιστέψει ότι οι βόμβες που έπεφταν στην Φιλανδία ήταν όντως επείγοντα πακέτα βοήθειας.
Αναφορικά με το Toma, οι μολότοφ σε γενικές γραμμές χρησιμοποιούνται για να υπερθερμάνουν τον κινητήρα, δημιουργώντας μία φωτιά από κάτω του, ή να λιώσουνε τα ελαστικά. Η συσκευή αποτελείται από μια φιάλη γεμάτη με εύφλεκτες ουσίες και ένα πανί. Συνήθως, την γεμίζουν με ένα πανί ποτισμένο μέχρι το λαιμό του μπουκαλιού, την ανάβουν και την πετάνε. Αυτό μπορεί να είναι πολύ επικίνδυνο αν δεν ξέρουν πως να το κάνουν. Αν το στόμιο του μπουκαλιού δεν είναι σωστά σφραγισμένο με ταινία μπορεί να προκαλέσει πρώιμη έκρηξη. Οι άνθρωποι με κάποια εμπειρία την χρησιμοποιούν με έναν ασφαλέστερο και πιο αποτελεσματικό τρόπο. Στουπώνουν το μπουκάλι με τη ταινία και το ποτισμένο κουρέλι ολότελα. Έτσι μπορεί αυτός που τη ρίχνει να χρησιμοποιήσει το λαιμό του μπουκαλιού ως χερούλι, ω΄στε να τη ρίξει πιο μακρυά και με πιο ακρίβεια. Όσο για το εύφλεκτο υλικό, οι έμπειροι προτιμούν ένα μίγμα βενζίνης και λαδιού, που κάνει την φωτιά να καίει περισσότερο και να είναι πιο δύσκολο να τη σβήσει κανείς ακόμη και με νερό.
Αυτό αφήνει το πιο ευάλωτο τμήμα του Toma, τον πυργίσκο. Αυτοί οι άνθρωποι είναι αποφασισμένοι να τον εξουδετερώσουν κάνοντας επίθεση από ψηλά. Αυτό απαιτεί την πρόσβαση σε κτίρια και φιλική γειτονιά, μια γειτονιά όπως το Armutlu.
Την Παρασκευή , η αστυνομία έχασε ένα Toma (αύρα νερού) στο Armutlu όταν ο κόσμος έριξε ένα ολόκληρο container νερού 10.000 λίτρων πάνω του από τις στέγες, Νεαπολιτάνικη εφαρμογή. Άλλες συσκευές που συνιστώνται από τους αγωνιστές ως αποτελεσματικά αντίμετρα κατά του Toma είναι πλυντήρια ρούχων, πλυντήρια πιάτων και τα ψυγεία. Στη μέση της αντίστασης στην Armutlu κάποιοι πέταξαν ακόμη και τα έπιπλα τους έξω από το παράθυρο, όχι για να προκαλέσουν ζημιά στο Toma, αλλά για να βοηθήσει τους αγωνιστές να χτίσουν οδοφράγματα.

Μετά την ταπεινωτική ήττα τους, η αστυνομία δεν τόλμησε να εισβάλει στο Armutlu ξανα χθες το απόγευμα. Η γειτονιά έχει απελευθερωθεί. Είναι υπό τον έλεγχο του λαού. Το απόγευμα δεν ήταν και τόσο ανάγκη η χρήση ψυγείων και πλυντήριων πιάτων στον αγώνα. Αντ ‘αυτού, μερικοί πολύ ανένδοτοι αγωνιστές τα χρησιμοποίησαν για να ενισχυθούν περαιτέρω τα οδοφράγματα. Επιπλέον επικάλυψαν με λάδι τους δρόμους, για να αποτρέψουν την εύκολη διέλευση οποιουδήποτε τύπου οχήματος.
Αυτά είναι μερικά μόνο από τα highlights της περασμένης εβδομάδας στην Τουρκία. Στην Ισταμπούλ την Παρασκευή υπήρξε επίσης μια διαδήλωση από τους δημοσιογράφους και συμπαθούντες κόσμο σε αυτούς, για να διαμαρτυρηθούν ενάντια στη λογοκρισία και τη συνεχιζόμενη εκστρατεία σπίλωσης από τα φιλοκυβερνητικά μέσα μαζικής ενημέρωσης. Η αστυνομία τότε πήρε μια μέρα ρεπό. Ίσως να κατάλαβαν ότι δεν θα ήταν έξυπνο να τους επιτεθούν, από άποψη δημοσίων σχέσεων.
Για τον ίδιο λόγο δίστασε να επιτεθεί στη συνεστίαση των ”Αντικαπιταλιστών Μουσουλμάνων” που είχε οργανωθεί στην οδό Istiklal κατά τη δύση του ηλίου την Τρίτη για να γιορτάσει την πρώτη ημέρα του Ραμαζανιού. Σε ακτίνα εκατοντάδων μέτρων, οι πιστοί κάθισαν να φάνε και να μοιραστούν φαγητό μαζί με τον κόσμο στο πάρκο Gezi. Η αστυνομία ήταν παρούσα, είχε παρατάξει μια Toma (αύρα νερού) και διέταξε τους ανθρώπους να διαλυθούν.

Περιμέναμε γι ‘αυτό. ”Κάν ‘το, Ταγίπ! Κάν ‘το! Ψεκάστε τους μουσουλμάνους στη μέση της τελετουργίας τους, και η κυβέρνησή σας δεν θα διαρκέσει για άλλη μια εβδομάδα!”
Δεν το έκανε. Η αστυνομία έκανε πίσω. Η κυβέρνηση δεν έχει καμία πρόθεση να αποκλιμακώσει την κατάσταση, αλλά δεν είναι ηλίθιοι, τουλάχιστον όχι εντελώς. Προφανώς, ο Ταγίπ ελπίζει ότι οι άνθρωποι θα ενδώσουν στην υπό αυξανόμενη πίεση από την υποταγμένης αστυνομίας, τους προβοκάτορες, τα δικαστήρια και τον τύπο. Από την πλευρά τους, οι διαδηλωτές συνεχίζουν να τον αψηφούν, σε όλη τη χώρα, κάθε μέρα. Ένα από τα συνθήματα τους, τα οποία θα βρείτε σε πανό και τα t-shirts είναι,και είναι πραγματικότητα, ”Boyun ΕΓΜΕ”.

Μην σκύβετε το κεφάλι.

ΥΓ Ένα θερμό χαιρετισμό σε όλους τους συντρόφους μας  στη Γαλλία στις 14 αυτού του Ιούλη. Θυμηθείτε τη Βαστίλη! Μην περιμένετε την κατάσταση να γίνει απελπιστική, προκειμένου να ξεσηκωθείτε. Η καλύτερη στιγμή για την επανάσταση είναι τώρα …

Πηγή : https://postvirtual.wordpress.com/2013/07/14/repression-and-resistance/
Μετάφραση: http://gutneffntqonah7l.onion/front.php3?lang=el&article_id=1482423

01/07/2013

Σε μέρη απ’ όπου εκδιώχθηκαν οι μπάτσοι (όπως στην περιοχή της Ταξίμ), πολλοί ντόπιοι κάτοικοι συμμετείχαν, συζήτησαν και δημιούργησαν ένα θετικό κλίμα αντίστασης. Ορισμένοι μεμονωμένοι στρατιώτες έδειξαν αλληλεγγύη με τους διαδηλωτές, διανέμοντας αντιασφυξιογόνες μάσκες (ενώ ο στρατός ως τέτοιος σε αρκετές περιπτώσεις συνέδραμε την αστυνομία στην καταστολή). Αρκετοί παλιοί διαχωρισμοί και ιδεολογικές περιχαρακώσεις που επιβάλλονταν από την κυρίαρχη ιδεολογική μηχανή του καπιταλιστικού κράτους και ενσωματώνονταν από το προλεταριάτο στην Τουρκία αρχίζουν να διαρρηγνύονται (μεταξύ αυτών, η διαίρεση σε “Τούρκους” εναντίον “Κούρδων”, “Αράβων”, “Αρμενίων”, “αριστερών” εναντίον “δεξιών”, “υποτακτικών γυναικών” εναντίον “συντηρητικών ανδρών”, και ως έναν βαθμό “κοσμικών” εναντίον “θρησκευομένων”). Τα αστικά ΜΜΕ, ως εργαλεία του ιδεολογικού μηχανισμού του Κράτους, δε θα μπορούσαν φυσικά να είναι ουδέτερα, στον βαθμό που αντιπροσωπεύουν συμφέροντα της άρχουσας τάξης, καθώς καλύπτουν την μαζική εξέγερση (αφού στην αρχή προσπάθησαν ανεπιτυχώς να κρύψουν την κατάσταση αγνοώντας την) επικεντρώνουν στις συγκρούσεις, στα νέφη δακρυγόνου, σε μια αντίθεση “περιθωριακών ομάδων” ταραχοποιών εναντίον “ειρηνικών διαδηλωτών”, στις εθνικές σημαίες και τα πορτραίτα του Μουσταφά Κεμάλ, σε μια προσπάθεια να περιορίσουν το κίνημα εντός μιας διεκδίκησης για δημοκρατία, κατά της “αύξουσας ισλαμοποίησης” ή του αυταρχισμού του Ερντογάν, υπό την ταμπέλα της “τουρκικής άνοιξης” ή μιας ακόμα “πολύχρωμης επανάστασης” που υφίσταται χάρη και μόνο στο διαδίκτυο και τα κοινωνικά δίκτυα.

Διάφοροι κοινωνιολόγοι κι αναλυτές από την Αριστερά, θολώνοντας τα νερά της προλεταριακής φύσης του κινήματος στην Τουρκία, φτάνουν στο σημείο να το κατηγοριοποιούν ως “ένα κίνημα της μεσαίας τάξης”, θέτοντας δημαγωγικού τύπου ερωτήσεις όπως πότε και αν “θα μπει στο παιχνίδι η εργατική τάξη”, λες και το προλεταριάτο ταυτίζεται με τα γαμημένα συνδικάτα τους, τα οποία σε κάθε μαζική διαδήλωση κύριο μέλημα έχουν το πώς θα διεξάγουν τον “διάλογο με την κυβέρνηση” για να εξασφαλιστεί η “ειρήνη και σταθερότητα” όπως δήλωσαν ξανά τα μεγαλύτερα τουρκικά συνδικάτα, “για την προστασία της εθνικής οικονομίας” που είναι “το μέλλον της Τουρκίας”! και τα οποία με τις τυπικές προανηγγειλμένες ψευτο-απεργίες τους αποδεικνύουν ότι δεν είναι παρά ένα ακόμη εμπόδιο για την πραγματική ταξική πάλη: μια πραγματική απεργία σημαίνει επίθεση στο σύστημα της καπιταλιστικής παραγωγής, χωρίς προειδοποιήσεις και χρονικά όρια.

Θέλουμε να τονίσουμε ότι το κίνημα στην Τουρκία ξεπροβάλει μέσα από την πραγματική αθλιότητα της ταξικής κοινωνίας που βασίζεται στην εκμετάλλευση του ανθρώπινου μόχθου, με την πανταχού παρούσα και πάντοτε αυξανόμενη ανάγκη της να καταπιέσει κάθε υποψία αδιαμεσολάβητης ανθρώπινης δραστηριότητας, φτάνοντας ακόμη και στο σημείο της φυσικής εξόντωσης των δραστών της. Έτσι, για μας, η αρχική αντίσταση στο κόψιμο των δένδρων στο πάρκο Γκεζί δεν είναι παρά μια μικρή εκδήλωση του προλεταριακού αγώνα ενάντια σε μια απ’ τις όψεις του καπιταλισμού: την οικολογική καταστροφή που αναπόφευκτα φέρει μέσα στην ανάπτυξή του, που είναι αδιαχώριστο προϊόν της ανάπτυξης αυτής, και που στην Τουρκία ειδικά παίρνει την μορφή της τεχνητής πλημμύρας τεράστιων περιοχών, της αποψίλωσης δασών, μιας κρίσης αποβλήτων ανάλογης αυτής της Νότιας Ιταλίας, πετρελαιοκηλίδων κλπ. Μια καταστροφή που με τη σειρά της οδηγεί σε αυξήσεις των τιμών των τροφίμων τοπικά και συμβάλλει στην “κρίση των τροφίμων” παγκόσμια. Ταυτόχρονα, οι προλεταριακές γειτονιές των πόλεων όλης της χώρας κατεδαφίζονται για να ξαναχτιστούν ως κτίρια γραφείων και ακριβά διαμερίσματα. Με την ίδια λογική λοιπόν που ο πολύχρονος αγώνας ενάντια στα βασανιστήρια και τις δολοφονίες στα χέρια του κράτους, δεν ισοδυναμεί με ένα αίτημα για “μεταρρύθμιση της αστυνομίας”, έτσι και η οργή ενάντια στην επιβολή μιας “ισλαμιστικής” εκδοχής της καπιταλιστικής ηθικής δε σημαίνει απαραίτητα συμφωνία με τη “δυτική-φιλελεύθερη” εκδοχή.

Παρά την ηρωική αποφασιστικότητα των ταξικών αδελφών μας που αντιμετωπίζουν την κρατική καταστολή στους δρόμους, παρά τη χαρά της αντίστασης, κι όλα τα σπουδαία συναισθήματα της συλλογικότητας στον αγώνα, στα οδοφράγματα, στην αλληλοβοήθεια απέναντι στα δακρυγόνα, το μοίρασμα της τροφής, της συζήτησης, όλες αυτές τις εικόνες που δύσκολα θα φανταζόταν κανείς πριν, το κίνημα απέχει απ’ το να είναι “αυθεντικά” επαναστατικό. Κατά τον ίδιο τρόπο, κάθε προλεταριακό κίνημα περιέχει εσωτερικές αντιφάσεις. Στην τρέχουσα εξέγερση στην Τουρκία αυτές εκδηλώνονται με την επιμονή στην εστίαση σε ένα συγκεκριμένο κομμάτι της αστικής τάξης ως νούμερο ένα εχθρό (αυτό που εκπροσωπείται απ’ τον Ερντογάν και το κόμμα του, AKP), με τις διάφορες εκδηλώσεις της: “οικολογικές”, “κοσμικές”, “εθνικιστικές”, “ειρηνιστικές” ή των “θεαματικών οδομαχιών” με την μάταια ρίψη πετρών εναντίον αυρών.

Πρόσφαται φαίνετια ότι έχει ξεκινήσει ένας μετασχηματισμός της ενέργειας. Οι συγκεντρώσεις των “ανθρώπων που στέκονται” μετασχηματίζουν την προηγούμενη ηρωική και παθιασμένη αντίσταση σε ειρηνιστικά και υποτακτικά happenings, τα οποία καλωσορίζει το κράτος ως μια πιθανή αφετηρία ενός δια-ταξικού διαλόγου και ως μια ευκαιρία για τις κατασταλτικές δυνάμεις (την αστυνομία και ολόκληρο τον ιδεολογικό μηχανισμό) να ανασυνταχθούν και να επικεντρωθούν στην αντεπίθεσή τους εναντίον αγωνιστών (τώρα που τα γουρούνια δεν είναι απασχολημένα με τον πετροπόλεμο και την αποφυγή των μολότωφ που έπεφταν βροχή στα κεφάλια τους, μπόρεσε να οργανωθεί μια μαζική επιλεκτική κατασταλτική επιχείρηση συλλήψεων και φυλακίσεων).

Όπως κάθε προλεταριακό κίνημα, έτσι και το τρέχον κίνημα στην Τουρκία, πρέπει σε πρώτη φάση να απαλλαγεί από την επιρροή της κυρίαρχης αστικής ιδεολογίας και να ξεκόψει απ’ τη “δική του” αστική τάξη. Είναι πάντοτε το προλεταριάτο που χύνει το αίμα του και πληρώνει το τίμημα, τόσο στον πόλεμο όσο και στην ειρήνη. Και το προλεταριάτο στην Τουρκία όπως και σε κάθε άλλη χώρα, δεν έχει ΤΙΠΟΤΑ κοινό με την άρχουσα τάξη και το Κράτος της!

Όμως έχει ΤΑ ΠΑΝΤΑ από κοινού με όλους τους άλλους προλεταρίους σε κάθε χώρα, κάθε εθνικότητα, φυλή και φύλο. Έτσι, όσον αφορά την Τουρκία και το Κράτος της, που επιχειρεί να αναβαθμιστεί από κοινού με άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις πάνω από την εμφύλια σύγκρουση στη Συρία, αυτό σημαίνει: πρακτική αντίσταση στη στρατιωτική θητεία, διατάραξη της κυκλοφορίας των πολεμοφοδίων, αντιπολεμική προπαγάνδα μεταξύ των κληρωτών στρατιωτών, και τέλος, την αντιμετώπιση των άλλων κληρωτών “στρατιωτών” όχι ως εχθρών αλλά ως προλεταρίους ντυμένους στα χακί.

Μόνο όταν το κίνημα διευρυνθεί και βαθύνει, μόνο όταν γενικεύσει την αντίθεσή του σε όλες τις απόπειρες της τοπικής άρχουσας τάξης να το παγιδεύσει σε μια συγκεκριμένη ατζέντα, θα έχει μια πιθανότητα να υπάρξει και να ευδοκιμήσει. Το κίνημα πρέπει τώρα να ξεπεράσει κάθε ξεχωριστό συμφέρον που αναπαράγει τον ανταγωνισμό μεταξύ των εργατών, και πρέπει να εκφράσει τις ανάγκες ολόκληρης της τάξης. Για να το πετύχει αυτό, πρέπει να επικεντρωθεί στη διατήρηση και την επέκταση των οργανωτικών δομών που το προλεταριάτο παρήγαγε στις υψηλότερες στιγμές του τρέχοντος αγώνα του, να τις βαθύνει και να τις ενισχύσει εκτιμώντας τον τρέχοντα και τους προηγούμενους ιστορικούς αγώνες, να τις εισαγάγει στο νέο κύμα των κινημάτων ανοιχτού ταξικού πολέμου δυνατότερες, με σαφέστερο πρόγραμμα, ικανές να αντιπαρατεθούν με όλους όσους θέλουν να τις παγιδεύσουν, και να εφαρμόσει τα μέσα και τις μεθόδους που θα το κάνουν αυτό.

Ας μη ξεγελιόμαστε με φαντασιώσεις, η κανονικότητα ήταν ο λόγος που όλοι μας βγήκαμε στους δρόμους. Αυτή η κανονικότητα είναι η κατάσταση της εκμετάλλευσής μας, της φτώχειας μας, της καταστολής μας, των πολέμων και της εθνικιστικής αηδίας, της καταπίεσης και της βίας μεταξύ των φύλων, των φυλών, των εθνικοτήτων. Μπορούμε τώρα να καταστρέψουμε αυτό το καταστροφικό σύστημα. Μέσα σε κάθε μαζική και υψηλού επιπέδου αντιπαράθεση μπορούμε πια να δούμε την μέλλουσα κοινωνία να δρα μέσα στην παρούσα!

Σύντροφοι, προλετάριοι!
Εξεγερθείτε, Όλοι στους δρόμους!

Για πραγματικές απεργίες χωρίς εξαγγελίες και χρονικά όρια!
Στριμώξτε τα αφεντικά!

Ξεπεράστε τους επιβεβλημένους διαχωρισμούς εντός της τάξης μας!
Με αλληλεγγύη προς όσους υφίστανται την μεγαλύτερη καταπίεση κι εκμετάλλευση!

Δεν υποστηρίζουμε τη “δική μας” αστική τάξη, ούτε την εθνική οικονομία της!
Δε δίνουμε το αίμα μας για τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντά τους!

Ο μόνος πόλεμος που θα πολεμήσουμε είναι ο ταξικός πόλεμος!

Διεθνιστές Προλετάριοι/Internacionalističtí proletáři, Ιούνιος 2013

Πηγή: http://www.autistici.org