Στα χρόνια των μνημονίων και της επιβολής της καπιταλιστικής κρίσης, της συνεχούς ισχυροποίησης του κράτους έκτακτης ανάγκης και των θεσμών-μηχανισμών ελέγχου του μέσω διαφόρων μεταρρυθμίσεων, της επακόλουθης έξαρσης της καταστολής και της εντονότερης δραστηριοποίησης φασιστών, εθνικιστών κλπ., οι ντόπιοι εξουσιαστές δεν άφησαν απ’ έξω έναν απ’ τους βασικότερους μηχανισμούς ελέγχου και καταπίεσης στη διάθεσή τους, τις φυλακές, πρωτίστως με την δημιουργία των φυλακών τύπου Γ (υψίστης ασφαλείας).
Για τις φυλακές αυτές λοιπόν προβλέπεται οι κρατούμενοι των κελιών τύπου Γ’ (όσοι καταδικάστηκαν ή διώκονται με τους νόμους 187 , 187A τρομονόμος ) να καταδικάζονται ουσιαστικά στην απομόνωση χωρίς κανένα δικαίωμα από αυτά που κατέκτησαν με αγώνα και αίμα οι φυλακισμένοι (έκτιση ολόκληρης ποινής χωρίς ευεργετικά μέτρα, καταδίκη με τρομονόμο σε ισόβια τουλάχιστον 20 χρόνια, χωρίς δικαίωμα απόλυσης υπό όρους, δηλαδή ουσιαστική αύξηση της ποινής, καθολική κατάργηση αδειών και ημιελεύθερης διαβίωσης, καθολική στέρηση δικαιώματος μεροκάματων , στέρηση-περιορισμός επικοινωνίας , 23 ώρες το 24ωρο στα κελιά και μια ώρα ατομικός προαυλισμός κ.α.). Τα ίδια επίσης ισχύουν για απείθαρχους κρατουμένους άλλων φυλακών που θα οδηγούνται εκεί με εισαγγελική εντολή, δηλαδή κατά το δοκούν. Λαμβάνοντας υπ’ όψιν ότι ήδη οι συνθήκες στις «κανονικές» φυλακές είναι οριακές και κρατούμενοι πεθαίνουν λόγω τόσο της αδιαφορίας όσο και της εκδικητικότητας των αρχών, φαίνεται πόσο σημαντικός είναι για το κράτος ο θεσμός των φυλακών και πόσο κεντρικό ζήτημα για τη συνέχεια και την περαιτέρω ισχυροποίησή του είναι η αναβάθμιση και διεύρυνση του θεσμού των φυλακών.
Μια άλλη παρεμφερής διάσταση της εντατικοποίησης του ελέγχου, της εκμετάλλευσης και της καταστολής είναι αυτή των στρατοπέδων συγκέντρωσης μεταναστών που κι αυτά με τη σειρά τους εντατικοποιούνται και επεκτείνονται. Οι έγκλειστοι σε αυτά επιζούν σε άθλιες συνθήκες , στερούμενοι των πλέον βασικών αγαθών για την επιβίωσή τους, επ’ αορίστου, χωρίς τις περισσότερες φορές να ξέρουν γιατί η για πόσο. Επειδή στο ελληνικό κράτος της κρίσης οι μετανάστες πρέπει να μάθουν να ζούνε δίχως αξιοπρέπεια, υπόδουλοι και άμεσα εκμεταλλεύσιμοι από τον όποιο κοτζαμπάση, αφεντικό, επενδυτή ντόπιο η ευρωπαίο θελήσει να τονώσει/επεκτείνει την επιχειρηματική του δραστηριότητα για το «καλό της χώρας», την «ανάπτυξη» και τις «καλύτερες μέρες που θα ‘ρθουν για όλους». Αυτά έχουν ως αποτέλεσμα την έξαρση των επιδημιών, της απόγνωσης και εν τέλει του θανάτου όπως αποτυπώθηκε και στα τελευταία γεγονότα στην Αμυγδαλέζα και αλλού.
Από τις 2 Μαρτίου οι πολιτικοί κρατούμενοι Κ. Γουρνάς, Δ. Κουφοντίνας και Ν. Μαζιώτης, τα μέλη του Δικτύου Αγωνιστών Κρατουμένων Α. Θεοφίλου, Γ. Καραγιαννίδης, Α. Ντάλιος και Α. Σταμπούλος, Φ. Χαρίσης πραγματοποιούν απεργία πείνας ενάντια συνολικά στο ειδικό κατασταλτικό/νομικό πλαίσιο που έχει εδραιωθεί τα τελευταία χρόνια και στο μονιμοποιημένο καθεστώς έκτακτης ανάγκης. Συγχρόνως συμμετέχει και ο κρατούμενοs των φυλακών Δομοκού (τύπου Γ’) Γ. Σοφιανίδης με αίτημα την κατάργηση των φυλακών τύπου Γ. Τα φυλακισμένα μέλη της Σ.Π.Φ, και η Α. Σπυροπούλου πραγματοποιούν επίσης απεργία πείνας ενάντια στις προφυλακίσεις συγγενών τους και στηρίζουν την κινητοποίηση των υπολοίπων απεργών πείνας.
Στις 9 Μαρτίου ξεκινάει απεργία πείνας και ο αναρχικός Γρηγόρης Σαραφούδης (μέλος του ΔΑΚ), ενώ οι πολιτικοί κρατούμενοι από την Τουρκία ξεκινούν από τις 11/03 κυλιόμενη απεργία πείνας αλληλεγγύης και στήριξης στο σύνολο των αιτημάτων της απεργίας πείνας των πολιτικών κρατούμενων που παλεύουν στο σύνολό τους για :
• Κατάργηση της ειδικής «αντιτρομοκρατικής» νομοθεσίας και συγκεκριμένα τους νόμους περί τρομοκρατικής και εγκληματικής οργάνωσης (νόμοι 187Α και 187)
• Κατάργηση των ειδικών κατασταλτικών νόμων (κουκουλονόμος)
• Κατάργηση των φυλακών τύπου Γ’ που αποτελούν την ολοκλήρωση του καθεστώτος εξαίρεσης των πολιτικών κρατουμένων
• Οριοθέτηση της χρήσης και επεξεργασίας του DNA σαν αποδεικτικό μέσο –
• Την άμεση απελευθέρωση του Σ. Ξηρού που παρόλο το 98% αναπηρίας που εξοντώνεται συστηματικά εδώ και 13 χρόνια από το κράτος –
• Την άμεση απελευθέρωση των συγγενών των μελών της Σ.Π.Φ
Δεν τρέφουμε αυταπάτες περί «αριστερής κυβέρνησης που θα αλλάξει τα πράγματα» καθώς η συνέχεια του κράτους είναι πρώτη προτεραιότητα της εν λόγω και κάθε κυβέρνησης. Στις παρούσες συνθήκες κρίσης του καπιταλισμού ειδικά είναι αφελές να ελπίζει κανείς σε ριζικές αλλαγές σε αυτούς τους θεσμούς και στην λειτουργία μηχανισμών ελέγχου και καταστολής και αυτό επαληθεύεται κι από την έλλειψη αλλαγής στο πλαίσιο λειτουργίας τόσο των φυλακών υψίστης ασφαλείας όσο και των στρατοπέδων. Τελικά όμως η αλληλεγγύη, η αξιοπρέπεια, η εξέγερση, ο αγώνας για ζωή και ελευθερία δεν σβήνεται από τα μυαλά και τις καρδιές των ανθρώπων ακόμα και σ’ αυτές τις συνθήκες των φυλακών υψίστης ασφαλείας η μη και των στρατοπέδων «φιλοξενίας». Αυτό είναι που φοβούνται οι ντόπιοι και μη εξουσιαστές, αυτό είναι η επιδίωξή μας η διάχυση και η διασύνδεση των αγώνων εντός και εκτός των τειχών, στη μεγάλη φυλακή του κράτους και του κεφαλαίου και της συστημικής τους κρίσης. Στηρίζουμε τα δίκαια αιτήματα των πολιτικών κρατούμενων απεργών πείνας γιατί είναι και δικά μας αιτήματα και παλεύουμε μαζί τους μέχρι την τελική νίκη.
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ
ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣ ΦΥΛΑΚΗΣ , ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ.
ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ ΓΑΛΑΤΣΙΟΥ – ΜΑΡΤΗΣ 2015